Pedagogisch verantwoord?!

Daar zit ze dan. Op ons hoogpolig tapijt, beentjes vooruit, een rechte rug, rode oogjes van de slaap en haar speen. Alle concentratie is volledig op de tv gericht, volledig niet verantwoord maar soms zo fijn. Alle kinder programma's passeren langzaam de revue, van Bumba de grote favoriet (ze begint te dansen als ze het deuntje hoort) tot kabouter Plop en Sesamstraat. Vooral het heel vervelende deuntje van Zapelin, wat ik inmiddels uit mijn hoofd ken, vindt zij fantastisch. Als ze te moe is om wakker te blijven, maar het is te vroeg om te slapen is de tv voor ons een uitkomst. Ze ontspant ervan, en wij dus ook. Helemaal niet volgens alle ideeen die we in ons hoofd hadden voordat we aan kinderen begonnen. Want ons kind zou pedagogisch verantwoord opgevoed worden. Geheel volgens alle nieuw geldende regels en inzichten. Geen snoep tot de basisschool, geen televisie behalve het journaal, slapen in eigen bedje op de eigen kamer, we gaan niet aan de potjes, zowel niet voor fruit als groente. Alles vers, alles zelf gemaakt en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Goede intenties, goede ideeën maar nog geen kind en nog geen ervaring.

Nu inmiddels bijna 11 maanden later hebben we nog steeds zo onze ideeën, en ook iets meer ervaring. Een beetje dan, want een jaar is eigenlijk nog niks. Niet altijd dezelfde als onze omgeving en zeker niet altijd dezelfde als de maatschappij, maar wel de onze, waar we volledig samen achter staan. Niet altijd direct kijken we dezelfde richting in maar meestal toch wel snel.
Van een aantal ideeën kwamen we snel terug, die van vóór het kind bedoel ik dan. Tv kijken is daar één van. Net zoals het slapen in eigen bed op de eigen kamer maar daar heb ik al eerder wat letters aan gewijd.
Gelukkig zijn er ook nog steeds ideeën die we netjes vol houden. Die van het snoepen bijvoorbeeld. Nou is het maar wat je onder snoepen verstaat... Onze prinses snoept van rozijntjes, een bakje vers fruit, eierkoeken of een soepstengel. Ze weet niet beter, ze heeft nog nooit anders gehad en ze vindt het heerlijk. Het vergt wat doorzettings vermogen, want hoe leuk is het om alles te proberen... Kijken of ze alles lust. En hoe moeilijk is het om ook zelf al dat lekkers te laten staan.... Want dat hoort er dan bij. Vooral voor mij, dat geef ik toe. Mijn lief snoept namelijk niet, tenminste, als je een dik besmeerde boterham met pindakaas en een behoorlijke hoeveelheid suiker in de koffie niet meerekent... We houden het dus ook niet voor haar neus, de kat niet op het spek binden of zoiets...

Gulzig drinkt ze aan haar flesje water wat ze soms verkiest boven haar fles melk, diksap hoeft ze niet, liever thee. Vers eten krijgt ze ook nog steeds. Niet te tuttig met dit mag ze wel of niet...  Inmiddels eet onze prinses zo goed als alles, met de pot mee. Voorkeuren heeft ze wel. Niet gepureerd het liefst, zelf doen is het motto.

Ook de speen was iets waar we een duidelijk idee over hadden. Geen speen eigenlijk. En misschien meer mijn idee, want ik vind het stom. Geen gezicht, liever gewoon mijn eigen meisie. Inmiddels zijn we gezwicht, na tien weken waren we het zat naast haar bedje te zitten met onze vinger in haar mondje. Ook niet handig voor bij de oppas straks, want andere vingers dan de onze was toch ook niet zo'n fris idee.

Sommige dingen zijn moeilijk, wij leren elke dag. 'Nog' elke dag wilde ik zeggen maar ze is nog geen jaar. Dat is meer iets voor als ze dalijk het huis uit gaat. Voor de oma's misschien. Elke dag passen wij onze ideeen aan, een mengeling van wat hoort volgens onze omgeving en de maatschappij maar vooral zoals wij het graag zien. Niet altijd even pedagogisch verantwoord maar zoals het voor ons het beste werkt. Onze neuzen in ieder geval de zelfde kant op...