Draakje

Hoe schattig, lief en leuk onze kleine prinses ook is, af en toe veranderd ze ineens in een ondeugende draak. Opvoed boekjes lees ik niet, ik ben er van overtuigd dat de intuïtie van een moeder en een vader het beste zullen werken voor hun kind. Kinderbladen lees ik wel, in overvloed zelfs maar meer voor de ervaring van alle andere mama’s. Ook heb ik me schijnbaar ooit aangemeld voor de ‘oei ik groei’ nieuwsbrief of deze is aan mijn email adres blijven hangen na zo’n leuke blije baby doos, dat kan ook. Deze wis ik eigenlijk altijd, behalve vandaag. Ik verveel me en de kleine inmiddels dreumes ligt in bed. En wat ben ik blij om juist die nieuwsbrief vandaag te lezen.

In alles herken ik het beschreven gedrag, een nieuw sprongetje in het leven van mijn kind. Mijn niet meer zo kleine meid begint te zeuren en te dreinen als ze haar zin niet krijgt. Ze doet vooral wat ze niet mag en begint met haar handjes voor haar oogjes te huilen als we haar weg halen of ‘nee’ tegen haar zeggen. Vervolgens loopt ze vol goede moed naar het volgende ‘mag niet project’. Ook kan ze af en toe ineens heel hard bijten of ons slaan. Ze hangt aan een stuk door aan onze benen, wil niet meer zelf spelen, alleen maar door de kamer gedragen en geamuseerd worden. Waar ze altijd een grote ster in netjes eten was en we daar trots vele complimenten voor in ontvangst namen, gooit ze dit nu inmiddels het liefste op de grond of smeert ze het met groot plezier in haar haar. Luisteren doet ze voor geen meter, ze snapt heel veel maar ‘nee’ kent ze niet. Het blijft niet hangen, maar dat hoort zo lees ik. Het gedrag hoort erbij en we mogen grenzen gaan stellen. Wat keek ik hier naar uit, maar wat zie ik hier ook tegen op. Ze is er aan toe om gecorrigeerd te worden. We zijn het zelfs aan haar verplicht. We moeten consequent zijn, haar niet meer in alles haar zin geven en haar vooral niet om alles troosten. Het echte opvoeden is begonnen. Oh jee….