Mijn frustratie drempel is te laag deze dagen, evenals mijn irritatie drempel en mijn gevoeligheid, prikkelbaarheid, hoe je het ook noemen wil. Mijn sjagerijnigheid niveau daarin tegen is veel te hoog. Ik kan dus echt helemaal niks hebben, vat alles wat mijn kant op komt verkeerd op maar in mijn ogen doet mijn omgeving dat ook. Niemand snapt op dit moment wat ik bedoel, hoe ik me voel en wat ik wil. Ik wil dus eigenlijk helemaal niks, laat me vooral met rust en alleen. Ik wil alleen maar slapen. Ik ben moeee…
Maar ja, ik heb ook nog een gezin, een baas, een sociaal leven, een familie en een sport. Doen wat ik wil kan nou eenmaal niet altijd. En zeker niet voor lange tijd. Helaas.
Prioriteiten stellen is niet mijn sterkste kant zal iedereen begrijpen, mama Maai doet vooral niet wat ze zelf wil, als het niet om snauwen gaat (sorry lief, snauwen is nog altijd makkelijker dan aardig zijn). Mijn gezin staat op nummer één, zoals het hoort. Vooral in mijn hoofd en in mijn gevoel maar naar buiten lukt me dat niet altijd. Mijn baas krijgt over het algemeen het beste wat hij wil, mijn sociale leven al heel lange tijd volledig niets. Mijn prachtige gezin hangt daar ergens tussenin…
Niet helemaal ideaal zou je zomaar kunnen zeggen. Maar los dat maar eens op. Een paar dagen ziek van mijn werk, slapen, slapen, slapen en Mama Maai is weer blij! Dat zou toch eens mooi zijn…
Tidak ada komentar:
Posting Komentar