Potjes principes

We hadden een drukke dag en deze was ook nog niet voorbij. Als vanouds bedachten we ons in de supermarkt wat we zouden gaan eten. Het moest makkelijk zijn en snel. Lief kwam al snel met de oplossing, het zou pizza worden. Niet echt gezond dus we eten dit zo goed als nooit nu de kleine prinses met de pot me eet en mama zwanger is van nummer twee. Beetje opletten toch maar wat die kleine spruitjes aan voer binnen krijgen. De vraag is dus, wat gaat de kleine meid eten? Tijd om te koken hadden we niet meer, zin eigenlijk ook niet, zeker niet nu prinses in de fase ‘ik wil helemaal niks eten’ zit. Koken voor niks gaat dan ook weer een beetje ver. Tosti heeft ze al gehad deze week dus ook brood strepen we uit de mogelijke opties. Dan lopen we langs de baby afdeling. Keuze aan maaltijden zat. Allemaal potjes, je hebt tegenwoordig zelfs specials… Voor als je kindje ook eens ongezond mee mag doen met snacken stel ik me zo voor, maar hap klare pizza nog niet lust omdat het niks anders dan door elkaar gehusseld en gepureerd eten kent. Ik heb me er eigenlijk nooit goed in verdiept. Laat me af en toe bijna verleiden want makkelijk is het natuurlijk wel, al is dat ook maar hoe je het bekijkt want over het algemeen, koken moeten we toch, extra is zelfs niet eens nodig, die schep die zij extra eet kunnen wij van onze borden wel missen. En zo is het altijd gegaan, zolang als onze kleine meid weet hoe ze haar handje naar haar mond kan brengen.

Maar nu dus even niet. Geheel tegen onze principes in nemen we twee potjes mee. De lekkerste zoeken we uit, tenminste als we af gaan op wat er voor ingrediënten in zitten want echt smakelijk voor het oog is het echt totaal niet. We gaan aan tafel, potje voor mijn meidje in de magnetron, pizza’s in de over, even wachten en klaar. Heerlijk makkelijk dit. Denken we. Prinses lust het niet. Na een hap rillend het goedje te hebben doorgeslikt blijft ze nee schudden en begint hartverscheurend te huilen. En geef haar eens ongelijk, het stinkt, mama lust het ook niet en papa weigert het te proeven. Toch maar een boterhammetje dan.

Stiekem heb ik een beetje schik met mezelf. De potjes lust ze niet, mijn prinses, maar vanavond eet ze met smaak mijn zelf gemaakte maaltijd soep. Het kan haar niet genoeg zijn. Wat over is vries ik direct voor haar in. Ik had me bij mijn principes moeten houden. Geen potjes meer voor ons… Makkelijk en tijd besparend was het toch al niet en zelf gemaakt is nog altijd het lekkerst zo blijkt en veel gezonder natuurlijk ook.