Snot, tranen, koorts en vooral niet slapen. In dat teken staan op dit moment onze dagen. Rood omrande, waterige oogjes kijken me af en toe aan. Mijn prinses wil even helemaal niks. Ze blijft zielig staan op de plek waar ik haar neerzet met haar armpjes verslagen naar beneden. De televisie draait hier, pedagogisch onverantwoord, ik weet het, overuren en ik kan Bumba inmiddels zo af en toe wel schieten. Maar zij komt zo, afwisselend met hangen in haar bedje, haar dagen door.
De nachten zijn dan weer een ander verhaal. Waarschijnlijk weet elke moeder wat ooit een ziek kind heeft gehad wat ik bedoel. Slapen, ho maar. Huilen in bed net zo lang tot er echt geen spoortje lucht meer door het met snot volgelopen neusje kan, rode, oververhitte wangen en een schor geschreeuw. Toch maar weer even bij mama en papa liggen dan. We kunnen met zijn allen onze draai niet vinden. Elk uur, of is het niet elke vijf minuten zijn we wakker en gaan we verliggen. Onze prinses gaat continue rechtop zitten, plat kan ze niet ademen met speen. Om vijf uur vanochtend heeft ze er genoeg van, mama helaas nog niet. Gebroken beginnen we de dag en begint de hele hijsa weer van voren af aan….
Zo, prinses slaapt, even een uurtje me time op de bank!
Tidak ada komentar:
Posting Komentar