En wat veranderd er toch weer veel in korte tijd. Al weken zaten we er op te wachten, de eerste echt woordjes van mijn prinses konden toch niet lang meer op zich laten wachten. Zo aandachtig observeerde zo ons als wij tegen haar praten. Ze leek echt te bekijken hoe onze lippen de woorden uitspraken, maar hoe vaak we iets ook herhaalden, naast papa en mama bleef het stil. En papa en mama telt niet volgens het consultatie bureau.
Nou stil is ze eigenlijk ook niet, want ze praat vol enthousiasme en overtuiging de oren van ons hoofd maar we verstonden het gewoon nog niet. Tot nu. Ineens probeert ze ons na te doen in plaats van ons zwijgend aan te kijken als we een bepaald woord eindeloos voor haar herhalen. En dat eindeloos herhalen zijn we goed in, hoe stom het ook mag klinken, dol graag willen we dat ze haar eerste woordjes zegt, ook al is dat gebrabbel zo ontzettend schattig.
En daar begon het dan. ‘Uil’ kwam er uit, en nog op het juiste moment ook. ‘Uil’ ja, niet helemaal gebruikelijk denk ik als eerste woordje. ‘Maan’ volgde al snel. Kon toeval zijn dachten we nog, tot ze op een wildvreemde plek een maan in een boekje zag staan en dit enthousiast aan ons meldde. ‘Uil’ en ‘maan’ dus. En inmiddels wijst en benoemt ze ook elke boom die ze ziet. Jaja, het gaat hard ineens met die kleine van ons.
Grappig genoeg laat ze de meest voor de hand liggende woordjes nog even voor wat ze zijn. Poes krijgen we er bij haar niet in, ook al hebben we thuis twee poezen. Ze weet ze wel te vinden, dat is het probleem niet, en ‘aai’ weet ze ook, ook al wil de poes dat niet. Net als Bumba. Haar oogjes beginnen te stralen, ze klapt enthousiast in haar handjes en krijgt een smile van oor tot oor als we er over beginnen maar Bumba uitspreken ho maar.
Maar goed, het gaat hard dus, voor we het weten is het gebrabbel voorbij, kan ze zich ineens verstaanbaar maken, hoeven we niet alsmaar te gokken wat ze bedoeld. Al gokken wij niet, we weten het bijna altijd zeker, zo is dat toch met je eigen kind…
Tidak ada komentar:
Posting Komentar