Tjemig, een dagje voor mezelf. Prinses net naar de oppas en wat voel ik me schuldig. Mijn hangerige, mopperige, ziekige moppie wegbrengen terwijl ze zo aan me hangt en ik ben gewoon thuis. Maar ik heb het zo nodig… ik ben zooo moe. Beroerd van vermoeidheid af en toe zelfs en moet bijslapen. Daarnaast vindt mijn prinses het heerlijk bij de oppas dus geen enkele reden om me schuldig te voelen, misschien voelt ook zij zich weer wat beter als ze wat afleiding krijgt tussen de andere kindjes.
Veel te lang blijf ik hangen, kletsen, kijken naar mijn meisie, hoe ze met het zoontje van mijn oppas knuffelt, speelt… wat zijn ze lief samen. Kopje koffie ook maar voordat ik vertrek. Tranen bij mijn hangerige moppie, dit kennen we niet zo goed van haar maar ik herken het van haar ziek zijn. Gaat zo over, ik weet het maar wat lastig om toch de deur achter me dicht te trekken.
En dan alleen thuis… tja wat nu. Voel me zomaar ineens wat beter. Na twee koppen koffie lukt het me niet te slapen. Als een malle het huis maar door dan, alleen het hoog nodige, dat wat prioriteit heeft. En nu dan even op de bank. Een broodje, kopje thee en alle nieuwe blogs. Daarna misschien toch maar even de ogen dicht, de dag is zo weer om. Kan ik mijn kleine prinses weer halen, en knuffelen, zetten we ons hangerige patroontje van de afgelopen dagen nog even voort.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar