Soms bedenk ik me ineens wat een vreemde baan ik toch heb, vanochtend weer eens. Eén van de meest vreemde dingen in mijn beroep, bij ons op de afdeling maar ik denk toch eigenlijk wel in een heel groot deel van de gezondheidszorg die zich bevindt in het ziekenhuis, verpleeghuis en dergelijke, is het begin van de ochtend. We komen aan op ons werk, te vroeg want zo hoort dat, ben je op tijd, dan ben je namelijk te laat. We moeten ons eerst nog omkleden. Gezamenlijk, helemaal anno 2012. Mannen en vrouwen door elkaar, artsen, verpleegkundige in de ochtend en ’s middags loopt er soms zomaar ineens een ander specialisme, een schoonmaker of wie dan ook onze kleedkamer binnen. Dat is normaal, we zijn het gewend. We beginnen de dag met elkaars naakte lichaam gehuld in onderbroek en voor de dames een bh. We kijken er niet meer van op. Zo is het nou eenmaal en veranderen gaat het voorlopig nog niet, daar geloof ik helemaal niks van.
Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik er in mijn kleding keuze toch wel rekening mee houd. Ik bedenk me heus wel welk ondergoed ik ’s ochtends aantrek en of er geen rare gaten in mijn sokken zitten. Soms al de dagen van te voren zorg ik er voor dat de was gedaan is om te voorkomen dat de enige mogelijkheid die ik nog heb mijn oude, versleten, veel te lekker zittende snoopy onderbroek is (nee die draag ik nooit maar bewaar hem toch ook al schaam ik me diep). Ook let ik op mijn houding tijdens het omkleden, ik zorg heus wel dat ik niet net mijn broek over mijn voeten probeer te trekken als ik met mijn billen naar een collega wijs. Zorgvuldig probeer ik mijn omkleden de ochtend te timen, en natuurlijk zo ook de middag. Hoe kom ik het meest voordelig uit de strijd, want hé, gluren doen we toch wel allemaal.
Dan eindelijk kan de dag beginnen. Ik moet zeggen, het schept een band zo in je blootje, in de kleedkamer even allemaal gelijk, maar raar is het wel. Niet?
Tidak ada komentar:
Posting Komentar