Druivensap moest ik hebben, rood en wit. De hele dag door, bijna 2 pakken per dag. Lief moest er af en toe speciaal voor naar de winkel want zonder druivensap kwam ik de dag niet door, kon ik de dag niet eens beginnen. Druivensap was eigenlijk alles wat ik binnen kreeg in het begin van mijn zwangerschap, ik viel dan ook kilo’s tegelijk af en over de dalende energie meter maar niet te spreken. Tot het moment dat lief bedacht een hele voorraad druivensap in te slaan… Nee het was ineens vruchtensap. En wel alleen die ene smaak. Druivensap kon ik niet meer zien dus een voorraad vruchtensap werd aangeschaft, tot ik ook deze niet meer kon zien en we onze, inmiddels wel aangebroken voorraad, door het putje konden spoelen of konden wachten tot we bezoek kregen om het op te laten drinken.
Chips… ook deze moesten in bussen tegelijk worden aangesleept, een bus per dag, zelfde verhaal, de laatste bus bleef weken onaangebroken staan, moet het niet meer, kan het niet meer zien. Chocopasta, vlokken en dan wel op alleen dat ene speciale brood. Anders hoef ik het niet, lust het niet, bah. Moet het zo ie zo niet meer.
Inmiddels kip met tomaat, nog wel op dat ene speciale brood… met zout en peper. Of pindakaas met boter en suiker… En sinaasappelsap of chocomelk. En daarna vaak nog een (half)pak chocoliga’s. Iets anders moet ik niet. Maar ik ben onverzadigbaar, soms, maar wel alleen op mijn momenten. Tot af en toe grote frustratie van mijn lief.
Laat de verloskundige het maar niet horen.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar