Werkelijk, bij de geboorte van onze prinses werd ook een ernstig emotionele, iet wat labiele moeder geboren. Zo eentje die echt om alles gaat huilen, mooi, verdrietig of gewoon omdat het allemaal even niet gaat zo als het moet. En dan vooral wat betreft de kinderen. Was ik net weer een beetje aan het verharden, lees beetje want ik vrees dat het met mij als moeder op emotioneel vlak nooit meer helemaal goed gaat komen, werd nummer twee geboren. En ja hoor, we zijn weer terug bij af.
De tranen zitten me hoog zo af en toe, ik voel het vaak ‘s ochtends al. Dat het weer z’n dag gaat worden. Eentje waarin ik het niet droog houd. Noem het vermoeidheid of hormonen, daar zit ik dus voorlopig nog wel aan vast. En de kinderen voelen dat, die doen dus heerlijk met mij mee…. Gewoon met z’n allen een dagje niet lekker in ons velletje, een dagje lekker dwars en huilen maar.
En vooral dat huilen van de kinderen, daar kan ik dus niet tegen. Ik bedoel niet mopperen of huilen omdat je je zin niet krijgt maar echt huilen. Huilen omdat je heel hard gevallen bent, want dat gebeurd namelijk extra vaak op van die dagen. Huilen omdat je je niet begrepen voelt, alleen gelaten wordt, niet in slaap kan komen, honger hebt en noem maar op. Dat is het soort huilen waar ik niet tegen kan. Echt huilen, verdriet dus. En verdriet moet je troosten in mijn ogen, de kinderen kunnen zich namelijk op een andere manier nog niet uiten. Ik wil dat ze zich veilig voelen en daar hoort vertrouwen bij. Vertrouwen in hun papa en mama, die hun troosten als ze zich niet lekker voelen.
Op van die dagen is dat lastig, twee kinderen tegelijk troosten gaat niet, en daar gaat dan mijn moeder hart. Weer keihard in een heleboel stukjes zo af en toe…
We hebben ze eigenlijk nooit laten huilen. Oké, twee dagen waarin mijn prinses, toen acht maanden van ons in haar eigen bedje op haar eigen kamertje moest gaan slapen. En ik huilde met haar mee aan de andere kant van de deur, wat voelde ik me een slechte moeder. Hoe we dat deze keer anders gaan doen, ben ik nog niet over uit. Maar laten huilen is niet voor mij weggelegd. Het gaat tegen mijn moeder gevoel in en dat hebben we vast niet voor niks.
Ik krijg het druk dus de komende periode, met mijn emotinele zelf, mijn prinses en mijn kleine prins. Met mijn emotionele zelf vrees ik nog het aller meest, want daar zit hem vast het hele probleem...
J
Tidak ada komentar:
Posting Komentar