Het roer moet om. Alles even helemaal anders. Nou niet alles, ik bedoel, alles moet vooral even wat minder. Een aantal ballen uit de lucht. Het zou toch werkelijk zonde zijn als mijn (jaar) lange verlof over is en ik nog steeds de wallen tot onder mijn ellebogen heb hangen. En dan al die klachten, ik ben het zat. Ik wil gaan genieten. Dat doe ik natuurlijk zo tussen door wel, maar ik betrap me er regelmatig op dat de tranen me hoog zitten. Dat ik geforceerd alles gezellig probeer te houden, een fantastisch, geweldige moeder en vriendin wil zijn. Kijk, daar is natuurlijk eigenlijk helemaal niks mis mee, beter dan maar gewoon je sacherijnige ik de boel te laten verstieren, maar ik zou toch liever hebben dat het allemaal wat meer vanzelf gaat. Dat het wat natuurlijk wordt. Wat mee vanzelf sprekend en wat minder energie kost. En wat is er eigenlijk zo leuk aan perfect???
Dus zo sprak ik mezelf na weer diverse nieuwe en (nieuwe)oude klachten en rood omrande ogen eens even flink toe. Het roer moet om! Pas op de plaats en rust. Letterlijk. Slapen als de kindjes slapen, de afwas staat er heus vanavond ook nog wel. Het stof waait er bij ons thuis ook echt niet allemaal vanzelf uit en een dagje dezelfde kleren aan als niemand kijkt is ook echt geen wereld ramp.
Ook beloofde ik mezelf mijn lijstje met suffe klusjes eens af te werken. Als tandarts bellen enzo. Ik blijf het maar uitstellen. En al die suffe klusjes bij elkaar nemen op dit moment wat te veel ruimte in mijn hoofd. Ik ben er van overtuigd dat het gewoon allemaal eens doen een stuk minder energie kost en een stuk meer rust.
En dan hebben we nog een laatst aller grootste probleem. Een inimini klein denkfoutje. Want dat de wereld dus eventjes door gaat zonder mij, dat kan natuurlijk niet.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar