Om nog even door te gaan op wat er allemaal wel niet raar is… Het aller raarste vind ik nog wel de vraag ‘heeft u kinderen?’ Alleen dat ‘u’ al hè… In mijn automatisme wil ik vaak direct met ‘nee’ op antwoorden. Maar toch, ja, uhm… ik heb kinderen ja. En heus waar, het is echt niet zo dat ik ze weleens zomaar vergeet… Nee echt niet, mijn kinderen zijn mijn alles. Ze zijn niet te vergeten, althans, niet voor mij. Ik denk elke seconden aan ze, ik voel ze en zo niet dan mis ik ze. Kijk, mijn kinderen zijn vanzelfsprekend. Het is gewoon. Nee, niet gewoon, het is bijzonder. Heel bijzonder zelfs. Zij zijn bijzonder maar dat ze er zijn ben ik aan gewend en zelfs dat niet zo af en toe. Ingewikkeld. Ze horen er gewoon bij en ik zou niet meer zonder ze kunnen.
Ik heb dus een dochter ja, IK! Ik ben gewoon moeder, mama. Hoe klinkt dat? Raar toch? En inmiddels zelfs ook een zoon… Een zoon en een dochter. Wat klinkt dat volwassen. Zo groot. En ik voel me vaak nog zo niet groot. Maar ik doe ineens allemaal van die volwassen dingen, als kinderen krijgen en opvoeden en dat voelt raar. Heel erg raar! Maar fantastisch J
Tidak ada komentar:
Posting Komentar