Er kwam een vriendin op bezoek. Gezellig en leuk, echt. Alleen onze kleintjes wisten zich met elkaar nog geen raad. Die van mij had geen idee wat te doen met de dochter van mijn vriendin, en die dochter echt al helemaal niet wat te doen met die draak van mij. Gek genoeg waren ze ondanks het getrek en geduw niet uit elkaars buurt weg te slaan maar dat had het meest te maken met het in de gaten houden of de ene niet iets pakte wat de ander graag wilde.
Zo kwam ik geregeld tussen beide, de oudste, de mijne dus, verdedigde haar speelgoed met haar leven. Samen delen, samen spelen heeft ze nog geen boodschap aan. Ik weet het, ik moet ze laten gaan, het hoort erbij. Sterker nog, het schijnt dat zolang de jongste er geen probleem van maakt je het moet laten gaan omdat de oudste anders de hele dag gecorrigeerd wordt. Het is een fase. Maar moeilijk is het wel…
De mama’s konden het gesprek nog redelijk op gang houden. Uiteraard kwam het opvoeden ter spraken. De vriendin van deze vriendin had zich voor genomen geen ‘nee’ te zeggen tegen haar kindjes. Mijn eerste reactie was hard lachen want werkelijk, hoe kan je je dwarse peuter opvoeden zonder ‘nee’ te zeggen. Die kindjes waren vast geen dwarse peuters die het huis zo nu en dan terroriseren…
Maar goed. Stof tot nadenken was het wel. En dat deed ik dus de afgelopen dagen. Ik zag me zelf eens even door een andere bril. En stiekem Lief dus ook. Ik betrapte me er op dat ons kleine dwarse dametje het stopwoordje ‘niet doen’, niet van een vreemde heeft. Oeps! Niet op de bank springen, niet aan de planten trekken, niet op je broer gaan liggen, niet aan zijn haren trekken, niet wakker maken, voorzichtig, niet doen, niet doen, niet doen….. Het is er over het algemeen sneller uit dan ik wil. Even aankijken vind ik af en toe eng terwijl ik inmiddels wel weet dat de kleine man niet van suiker is en inmiddels al aan behoorlijk wat gesjor van zijn zus gewend geraakt.
We spraken samen af te proberen onze kleine donder wat minder negatieve aandacht te geven. Zo slikte ik de afgelopen dagen heel wat keren ‘niet doen’ in en probeerde haar af te leiden naar wat anders. Het vergt zo hier en daar wat creativiteit om prinses te laten doen wat ik wil, of eigenlijk niet te laten doen wat ik niet wil maar er is een stuk minder gehuil. Of kan ik daar nu nog niks van zeggen J.
Voor mama is het nog geen tweede natuur, het kost allemaal nog heel wat energie. Al is al die wegvloeiende energie de schaterlach van mijn dochter absoluut waard. Vriendin beloofde navraag te doen over hoe en wat en mama probeert haar geduld ergens weer te gaan zoeken… J
Tidak ada komentar:
Posting Komentar