Ik denk dat ik nu wel kan zeggen dat mijn hart voor de zoveelste keer in duizend stukjes is gevallen. Ik heb nou een maal een heel breekbaar hart weet u, het hangt met plakband aan elkaar.
Ik ben er nog niet aan gewend dat mijn jong huilt. Dat doet ie namelijk nooit. En als ie huilt is dat omdat hij een mep of kopstoot kreeg van een iet wat over enthousiaste prinses. Uit liefde zeg maar. Maar jong is dan ook makkelijk te troosten.
Vandaag helaas dus niet. De tweede prikjes moest hij hebben. Daar stonden we dan. Mama maakte zich al dagen druk. Over de niet aanwezige ritmes enzo. Niet dat ik dat zelf nou zo belangrijk vind, de kleine man doet het prima, is tevreden en groeit als kool. Maar op het cb lijkt dat het enige wat telt. Of hij wel al in een ritme zit, zijn voedingen netjes om de drie (liefst meer) uren drinkt en of hij de nachten al netjes doorslaapt. En daar kan ik me dan dus weer vreselijk over opwinden. Niet dat dat helpt ofzo. Maar gelukkig was papa er ook bij. We keken eens even naar elkaar. En zo helemaal uit het niets, na het slagen van al zijn tests, zegt lief ineens…. ‘Ja, en hij zit ook al keurig in een ritme’. Dank je lief, is me die discussie weer mooi bespaard.
Maar toen ineens, precies zes uurtjes na de prikjes werd jong ontroostbaar. En precies op dat moment gaat Lief er met onze prinses vandoor, een bezoekje aan de oma. En zo was jong (heel hard) aan het huilen en stond ook mama (weer eens) te huilen. En ondertussen dacht ik ook nog aan de buren. Die moeste toch minsten denken dat ik mijn kleine man een pak rammel had gegeven. Na een half uurtje kon ik het niet meer aan. Met de vorige prikjes in mijn achterhoofd gaf ik hem een zetpil. Het kreunen en de koorts wilde ik er niet ook nog even bij. En na nog veel meer wiegen, sussen en zingen werd jong eindelijk wat rustig. Er kon zelfs weer een lieflijk lachje vanaf. En nu is jong druk bezig met het observeren van zijn handjes. En ik… Ik plak heel voorzichtig alle stukjes weer aan elkaar.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar