Handicap

Ik heb een grote handicap. Eentje waar ik in het dagelijkse leven nogal vaak tegenaan bots. Niet eentje die erg zichtbaar is voor de buiten wereld maar wel eentje die zichtbaar is voor de mensen die mij goed kennen. Ik ben namelijk bang voor lichamelijk contact. Ik hoor een bandje met luid gelach op de achtergrond zoals je zo vaak hoort in films nu ik dit schrijf. Ja ik weet het, het klinkt misschien wat raar. Wat raar ook voor mijn beroep, maar gek genoeg wil het zo zijn dat ik er in mijn beroep weinig last van heb. Tenminste… ik zou graag willen dat ik eens wat makkelijker een arm om een intens verdrietige vader of moeder zou kunnen leggen of een collega een knuffel kan geven nadat er tranen vloeien omdat het werk ook ons zo af en toe een harde dreun kan geven, maar bij de kindertjes heb ik van mijn angst geen enkele last. Die lijkt dan totaal verdwenen, ik knuffel graag met dat jonge grut, ik verzorg ze graag en troost ze waar nodig zonder probleem.

Ook mijn eigen kindertjes. Ik knuffel wat af, ik kan maar geen genoeg van ze krijgen. Ik kwam eens een boekje tegen ‘ik wil geen kusjes’, ik ben werkelijk bang dat die van mij dat ooit gaan roepen. Want als ik één ding graag doe…. Ik kus ze helemaal plat. Om op te vreten zijn ze. Maar dat terzijde. En dat boekje moet natuurlijk nog aangeschaft worden maar ik kan het niet meer vinden…

Mijn angst zit hem dus in lichamelijk contact met volwassenen. Het is niet zo dat ik het niet wil, ik wil het juist heel graag. Het is namelijk volgens mij ook zo dat als je makkelijk mensen kan aanraken, mensen zich snel vertrouwd bij je voelen. Al het je natuurlijk af gaat dan uiteraard. Ik vind het gewoon altijd een beetje gek. Het voelt vooral gek. Want als ik mensen om me heen elkaar zie aanraken, is dat juist weer heel erg normaal. Ik ben dan zelfs een beetje jaloers, dat wil ik ook. Gewoon een knuffel, een bemoedigend klopje of een kus, niet zo raar toch?

We hebben het er wel eens over. Mijn Lief en ik. We missen het namelijk allebei. Maar het erover hebben maakt de drempel eigenlijk nog hoger, maakt het allemaal nog gekker. Het is ineens beladen. Want echt he… als ik mijn Lief nu ineens zomaar uit het niets een knuffel geef…. Dan valt dat ineens wel heel erg op. Dan is het niet meer gewoon ineens, spontaan en fijn maar een beetje geforceerd. En dat weten we dan allebei. Lastig lastig….

Maar ja, niks doen is ook maar zo niks. Relaties kun je toch niet onderhouden zonder enige vorm van lichamelijk contact… Dan ontstaat er ineens een afstand. Letterlijk. En verminderde communicatie las ik ook nog. Want door elkaar aan te raken voelen we ons veilig en vertrouwd en kunnen we makkelijker onze gevoelens met elkaar delen. Jeetje, ik kom zo ineens bij een ander probleem. Maar daar over later maar weer eens meer.

Toch dus maar een beetje forceren dan!