Marathon?

Mijn prinses slaapt. Mijn lief schopt me met mijn hardloopschoenen de deur uit. Hij zal het zat zijn dat geklaag over de extra kilotjes die er tijdens de zwangerschap zijn bijgekomen en me nooit meer hebben verlaten. Misschien ook die ene kilo die er bij kwam door het teveel aan naar binnen gewerkte bussen chips. En ook misschien mijn gezeur bij elke renner die ik langs zie lopen. ‘Ik moet echt weer beginnen’ roep ik op alle onmogelijke momenten. De trainingen en wedstrijden staan weer voor de deur en ik kan nog niet eens de trap op lopen zonder te hijgen. Zo is het ongeveer echt gegaan. Ik had mijn pyjama nog zo goed als aan. Als ik me ga omkleden zit mijn trainingsbroek net wat te strak, evenals het truitje wat ik vorig jaar toch regelmatig zonder problemen aan had, zelfs nog een end de zwangerschap in. Mijn schoenen trek ik uit de kast en het stof heeft zich er aan vast gebeten. Met een beschaamd gezicht loop ik naar beneden. Trek ze aan en klaag nogmaals tegen mijn lief dat mijn mp3 speler niet is opgeladen en dat ik echt niet kan lopen zonder de aanmoedigingen van Evi, mijn digitale hardloopcoach. Ook voel ik me voor gek lopen, ik zal na elke paar meter moeten stoppen om bij te komen. Mijn lief duwt me naar de deur met de woorden dat ik me niet moet aanstellen, dat het mooi weer is en dat er geen hond op straat is deze morgen. De zondag morgen.

Goed, daar loop ik dan. Warm lopen eerst maar even. Ik bedoel, loslopen want ik kom net uit mijn bed en voel me stijf. Na twee minuutjes, als ik de hoek om ben en volledig uit het zicht van alle buren verdwenen, begin ik maar eens met voorzichtig hardlopen. De stopwatch loopt. Langzaam beginnen had ik bedacht. Niet helemaal onderaan, daar voel ik me te goed voor, ook al hijg ik op de trap, dus 4x3 minuten zou het worden met pauzes van 2 minuten om bij te komen. Bijna onderaan dan maar. Hilarisch als ik het zo lees. Maar goed, ik moest heet eerst maar eens ten einde brengen. De schoenen lopen weer heerlijk valt me op. Het is stil ook buiten, daar had mijn lief gelijk in. Niet te warm, niet te koud, droog, een vroege ochtend. Na elke 30 seconden kijk ik op de stopwatch hoe ver ik ben. Jemig wat gaat de tijd langzaam. Gek, terwijl hij normaal altijd zo snel gaat. Na drie minuten loop ik door. Mijn normale rondje. Het rondje wat ik vorig jaar, misschien al bijna twee jaar geleden kon voltooien. Nog niet helemaal met gemak maar ik liep hem uit. Een andere renner komt me geluidloos voorbij in haar strakke, paarse pakje, met haar soepele tred. Zij daarin tegen moet mij van verre hebben gehoord. Ik loop niet zo soepel en hijg als een paard. Wat zou ze denken??? Ik volg haar en probeer haar niet uit het oog te verliezen. Ze verwijderd steeds verder en bij elke bocht ben ik haar kwijt. Ik kijk af en toe om om me niet weer te laten verassen door een stille renner. Mocht ik er één zien aankomen weet ik nu al dat ik mijn adem ga inhouden om niet te laten merken hoe buiten adem ik werkelijk ben. Ik ga ineens een stuk soepeler lopen tot degene mij de rug heeft toegekeerd om nog vermoeider verder te lopen. Kost wat energie namelijk. Maar goed, uiteindelijk 5,6 en daarna 7 minuten gelopen. 5,6 én 7 minuten, dus 18 in totaal voor de duidelijkheid. Beetje trots ben ik wel. Hoe ik het voor elkaar gekregen heb zeg ik niet en hoe ik er bij liep ook niet.

Op dit moment droom ik van soepel lopen in de vroege morgen, gedachten op nul, niet nadenken bij elke stap die ik zet en geruisloos alle net beginnende renners voorbij, genieten van alle stille natuur die ik op de vroege zondag morgen tegen komt, dat lijkt me heerlijk. Zo, het begin is gemaakt. Het begin naar een mooi, soepel lichaam en de marathon in het vooruitzicht. Je moet blijven dromen, anders hou je het niet vol.