Zon!!!

Jeee, het is zover. Eindelijk weer een spoortje van de zon. Die we zo gemist hebben de afgelopen maand. De maand waarin we eigenlijk zouden moeten zeggen dat het hoogzomer is. Dat de mussen door de hitte van het dak vallen, we liever binnen zitten met de deuren en ramen dicht om de hitte buiten te houden en waarin de stranden overvol liggen maar dat terzijde want daar horen wij over het algemeen niet bij. Strand is heerlijk, maar niet in bikini hutje mutje. Liever dan met een goede stevige wind waarbij je je haren uit je gezicht moet houden en je schuin tegen de wind in kan blijven staan. Met van die donkere wolken… Strand zou ook heerlijk kunnen zijn in de zomer. Maar dan wel één die de rest van de wereld nog niet heeft ontdekt. Zo een waar je rond kan lopen zonder dat je je schaamt voor hoe je er uit ziet in een bikini, desnoods in je bloten kont. Waar je nog normaal met een frisbee kan overgooien zonder dat je iemand omver loopt. Waar niet alle ‘kijk mij’ jeugd zich verzameld om een bronzen kleurtje op te doen. Een verlaten privé strand dus. Zou dat nog bestaan? Toch zal ik er eens aan moeten geloven. Ik heb namelijk een kind. Een prinses wel te verstaan. Binnen niet al te lange tijd zal zij het heerlijk vinden op het strand. Met haar schepje en emmertje in de hand, pootje baden in het water.

Maar goed ik dwaal af. De zon schijnt en ik zit binnen met de laptop op schoot me druk te maken. En dingetjes regelen. Maar de zon schijnt en alleen al het idee maakt me blij. Want ik ben iemand die last heeft van de grijze dagen. Die mijmerend uitkijkt naar de lente en de zomer. Niet goed voor mijn humeur. Zeker niet als ook de zomer zich kenmerkt door grijze dagen. Naar buiten dus met de geit, de zon in. En af en toe eens op zoek naar dat verlaten strand…