Ik ben onrustig, ik twijfel... Maar ik ben ook moe en zie vertroebeld. Lief schoteld mij mijn levenselikser deze ochtend voor, een kopje koffie. Ik heb late dienst... maar ook vroege dienst thuis. Te weinig uren slaap dus voor mij. Dit is al een tijdje zo dus ik verander langzaam in een draak... zo voelt dat in ieder geval. Fijn dat de mensen om mij heen dat nog steeds accepteren, vooral mijn lief.
Ik twijfel dus... Ik vraag me regelmatig af of ik wel geschikt ben voor de baan die ik nu heb. Ik kom regelmatig thuis vol van de verhalen die ik nu weer heb gehoord en meegemaakt. Te zieke kinderen, vechtend om door te gaan. Wanhopige ouders, tranen en verdriet. Gelukkig ook blijschap en vreugde als ons knokken wordt beloond. Maar toch... Ik droom over mijn eigen gezin wat wat overkomt. Kan er onmogelijk bij nadenken hoe ik in de schoenen van deze ouders zou staan. En juist dat is wat ik vaak doe nu ik last heb van mijn moedergevoel. Ik was er toch al gevoelig voor... Tegelijkertijd vind ik deze baan ook fantastisch, moeilijk te begrijpen misschien voor iemand die dan weer niet in mijn schoenen staat... Ik word in alles uitgedaagd, in mijn nadenken, sociale vaardigheden en mijn creativiteit. Ik blijf dus twijfelen... en onrustig. Zo ben ik.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar