Begin van ons elftal!

Dat ik mama wilde worden wist ik al vroeg. En dat ik dan het liefste ook maar zo snel mogelijk mama wilde worden wist ik eigenlijk ook al heel vroeg. Wat scheelden er dan aan? Ik had geen man. Geen toekomstig vader figuur. En dat ik geen mama wilde worden zonder papa dat wist ik ook. Er zat ook geen schot in de zaak. Vier jaar vrijgezel was ik al. Niet perse te klagen over aandacht maar de vaders die zich aanboden zag ik niet als de vader voor mijn toekomstige kroost. Een elftal het liefst. Een groot gezin zag ik voor me en dat dat me niet in mijn eentje zou lukken wist ik ook. Er zijn moeders die het kunnen, die hebben energie voor zo’n elftal in hun eentje maar ik niet. Op zoek naar een papa figuur dus.

Ik had een fulltime baan in een vrouwensector, de verpleging. De mannen die er rondliepen waren niet mijn type, ik ook niet de hunne om alle vooroordelen even wat kracht bij te zetten. Dat was toen. Inmiddels heb ik me zo ver opgewerkt (jaja) dat er ook mannen rondlopen die eventueel wel mijn type zouden kunnen zijn, maar nu hoeft het niet meer.

Om even verder te gaan. Ik hield eigenlijk nooit al echt van stappen, had al jaren dezelfde vrienden en woonde in een rijtjes huis in een burgerlijk buurtje zonder andere vrijgezellen. Echte opties voor het vinden van DE vader, behalve de vaders die al vader waren, waren er eigenlijk niet. Internet was nog een optie. Na veelvuldig aandringen vanuit mijn omgeving meldde ik mij aan en maakte een profiel. Ik plaatste een foto waar ik op mijn voordeligst opstond en afwachten maar. Een paar uur later kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en logde in in mijn email account. Bij deze kan ik zeggen dat je je MOET aanmelden op een datingsite als je wanhopig in de put zit. Als je ego een super boost nodig heeft en je zelfbeeld gedaald tot het nul punt. Doen! Mijn mail box was amper meer te openen, de toekomstige vaders stroomden binnen. Ik had wat te doen. Een nauwkeurige keuze maken met wie ik mijn leven wilde delen. Meer dan een vaderfiguur (daar was ik in die ‘vrijgezelle’ periode natuurlijk niet mee bezig) was ik vooral op zoek naar die ene speciale. Mijn maatje met wie ik mijn leven zou kunnen delen. Bij wie ik me thuis zou voelen, die mij het gevoel zou geven dat ik de speciaalste vrouw op aarde ben. Met wie ik zou kunnen lachen, gedachtes kon wisselen maar vooral een hoop lol mee kon maken. Dagen gingen voorbij, ik mailde wat, wisselde  wat foto’s uit maar tot afspreken kwam het nooit. Tot die ene keer. Een nieuw mailtje in mijn inbox, of ik een keer mee ging skaten. Dat was het. Geen informatie verder en een onduidelijke foto. Toch trok iets mij aan. Ik ging opzoek, mailde terug en binnen een week was de eerste afspraak gepland. Niet skaten trouwens…

Nooit meer weg ging hij. Of eigenlijk ik niet want binnen een jaar trok ik bij hem in. Ik had mijn maatje gevonden. Dat het allemaal snel zou gaan wist ik. Maar wat is snel. We planden een wereld reis, daar vroeg mijn lief me op een verlaten strand bij de ondergaande zon zeer romantisch ten huwelijk, ik raakte zwanger en we kregen een kind. Een prinses. Aan ons elftal zijn we dus begonnen, niet dat we echt al een goede opstelling kunnen maken maar dat gaat komen. Ooit. We hebben geen haast meer.