Ik zie ons nog liggen, met zijn drietjes naast elkaar, op onze buik hangend op voor ons hele grote kussens, voor de televisie van mij oma. Allemaal met een bakje chips voor onze neus, wat op zich zelf natuurlijk al helemaal speciaal was. De grote mensen in de andere hoek van de immens grote woonkamer van mijn oma. Kletsen en vooral geen aandacht voor ons. Denken wij. We zijn denk ik een jaar of vier, zeven en acht, het is een gok, in mijn ogen zijn we namelijk nog heel klein. We kijken naar onze favoriete serie, Ford Boyard. We kijken het alleen als we bij mijn oma zijn, dat is helaas niet zo vaak, we wonen te ver weg. Waarschijnlijk zelfs opgenomen op een videoband maar dat merken we niet. Wat zitten we in spanning, bij elke opdracht die uitgevoerd moet worden, nagels kluiven. Vooral de eindopdracht met de tijgers staat me het meeste bij. Spannend was dat, verschrikkelijk spannend. Nog net op het laatste moment doken ze onder het hek door om te ontsnappen aan die oh zo gevaarlijke beesten.
En het is terug. Na twintig jaar weer terug op de buis. Het concept iets veranderd, de koning in de toren mist. Het is lang niet zo spannend. Leuk hoor, dat wel. Ik kijk nog steeds met plezier. De opdrachten zijn alleen, helaas in mijn ogen, lang niet zo uitdagend. De eindopdracht is waarschijnlijk niet veel veranderd maar helemaal niet spannend meer. Ze worden zo vroeg gewaarschuwd dat nagels kluiven er voor mij niet meer in zit. Mijn verstand weet dat ze het toch wel redden, de kooien gaan pas open als iedereen netjes achter het hek is verdwenen. De spanning zit nu meer in het ophalen van het geld, wie wint deze challance, iets wat voor mij als kind lang niet belangrijk genoeg was.
Grappig hoe je er zoveel jaren later zo anders tegen aan kijkt. Nu vooral een spelletje, toen één grote uitdaging. Eng eigenlijk stiekem ook wel een beetje. Het is denk ik zelfs zo dat ik het programma nu juist leuk vind doordat ik er twintig jaar geleden zo veel spanning en plezier aan beleefde. Alle herinneringen en het gevoel komen weer terug. Dat maakt het tegelijkertijd een beetje een teleurstelling. Had ik er stiekem toch wat meer van verwacht?
Tidak ada komentar:
Posting Komentar