Toch wel bijzonder. Met mijn zusje op stap. Zij met een enorme toeter en ik met mijn nog helemaal platte buik. Vind ik zelf niet, maar kan me voorstellen dat iemand anders dat op dit moment nog denkt. Bij mij is er behalve de enorme wallen onder mijn ogen, nog weinig te zien. Feit is dat wij tweetjes eigenlijk met zijn viertjes door de stad lopen. Op zoek naar een broek die ons nog past. Zeuren over alle kwalen, zij over de hormonen en haar uitdijende lijf, ik over de misselijkheid, het beroerd voelen en alles wat er in die eerste weken bij komt kijken. Haar kwalen komen me bekend voor. Die gaan waarschijnlijk de kwalen die ik nu heb naadloos opvolgen in het volgende trimester. Ook ik ga me weer frustrerend dik voelen, niks staat meer leuk en dan ineens weer zo trots op die puntige buik. Zoiezo ga ik me hoogst waarschijnlijk zo nu en dan rot voelen. En dan net zo ineens weer bijzonder vrolijk. Hormonen zijn niet mijn beste vrienden, die van haar helaas ook niet.
Als ik naar andere zwangeren kijk vind ik het allemaal prachtig mooi. Een lijf wat dat allemaal maar voor elkaar bokst. Een buik waar een nieuw leven begint. Het lijf maakt zich klaar om straks dat nieuwe leven te voeden… Ik kijk altijd om als ik een zwangere zie lopen, zo kan ik ook mijn ogen niet van de buik van mijn eigen zus af houden.
Bijzonder toch? Samen zwanger, voor zolang het nog duurt…
Tidak ada komentar:
Posting Komentar