Nou, we zijn eruit, denken we. Ineens lijkt alles op zijn plek te vallen. Nee, het huilen is nog niet voorbij, integendeel. Het zal zelfs nog wel even duren ben ik bang. Gisteren bleek er ineens een wit stipje zichtbaar in het prachtige roze bekkie van mijn prinses. Een nieuw, scherp, wit stipje. Ze had er namelijk, gelukkig al wel een paar. Namelijk, twee boven en twee onder. Is ze met alles veel te snel, het doorkomen van tanden gaat vrij langzaam. Waar leeftijdgenootjes al een stralend wit rijtje hebben gemaakt, blijft dat stralende witte rijtje bij mijn prinses nog even zacht en roze. Maar dat gaat dus nu veranderen. Het derde melktandje in de onderste rij doet zijn best op doorkomen en maakt het mijn prinses zo nu en dan wat lastig allemaal. Huilen ’s nachts, mopperen overdag, we zijn eruit! Even doorzetten dus… voor ons allemaal.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar