Oh, prinses lief heeft wat nieuws bedacht. Elke nacht een paar keer wakker worden om heel even te huilen. Soms wat langer dan even. Wat er steeds aan de hand is zijn we nog niet helemaal uit, als dat al steeds hetzelfde zou zijn. Eerst last van haar kontje, hadden we zo bedacht. Luieruitslag namelijk maar dat ging over. Het huilen niet. Koud misschien, nee ze voelt lekker warm. Honger dan, daar gooit lief het steen vast op ’s nachts. Meest makkelijke namelijk, fles erin en weer verder slapen. Jammer genoeg stuit hij elke nacht op flink wat weerstand en een discussie van mij. Honger kan ze niet hebben, snauw ik naar achteren, ze eet als een bouwvakker namelijk de laatste tijd en dan pompen we haar, heel pedagogisch onverantwoord, voordat ze werkelijk haar bed in duikt ook nog eens muurdicht met een flinke fles pap. Avondpapje welteverstaan. Inmiddels hebben we bedacht dat ze misschien wel droomt. Gewoon een slokje water en een aai over haar bol wil, laat dat nou op dit moment werken. Zelfs voor lief.
Toch willen we niet voor elk piepje, huiltje, kreuntje of kreetje direct naast ons bed springen, we zijn namelijk van mening het daarmee te onderhouden. Dat doen we dus ook vanaf het begin al niet, ze mag best even huilen. Meestal vindt ze zelf haar speen en slaapt ze weer verder, tot een paar weken geleden dus. Ja uiteindelijk slaapt ze wel verder maar dan zijn wij allebei klaar wakker.
Ze huilt namelijk ook kort als ze haar hoofd stoot bij het omdraaien. Bedje nu al te klein. Tenminste we gaan er van uit dat het haar hoofd is, zo klinkt het namelijk, het kan net zo goed een arm zijn, een been of een voet. Maar wij hebben de babyfoon op maximaal geluid staan zodat we van al die kreuntjes, huiltjes, kreetjes en kreuntjes helemaal niks hoeven te missen. Toch maar gewoon opstaan dus, slokje water en een aai over de bol vannacht.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar