Heel even was onze prinses geen prinses.
Gewoon ons normale avond schema volgden we. Ik besloot op tijd naar bed te gaan na een voor mij lange en vermoeiende reeks werken waar ik toch wel wat verdrietig van werd, lang leven de hormonen, dus wat extra slaap kon ik zeker wel gebruiken. Minder slaap in ieder geval zeker niet. Lief besloot met mij mee te gaan en masseerden nog even mijn benen. Ik viel in slaap, beetje onrustig, en te kort. Uur later werd ik gewekt. Mijn kleine meisje was verdrietig. Nee, niet verdrietig, hysterisch eigenlijk. Mijn lief was al onderweg. Eindeloos in mijn ogen bleef hij op haar kamertje, van alles werd daar uitgespookt, een nieuwe luier, troostende woorden en nog veel meer hysterisch gehuil. Wat was hier aan de hand. Verkouden was ze al dagen, twee weken eerder hadden we ook al eens zo’n nacht, een verstopte neus was de oorzaak.
Daar kwam ze, op de arm van mijn lief, ze was niet meer in haar eigen bed te krijgen. Bij ons dan maar even, wat iedereen daar van vindt doet me inmiddels nog weinig. Slapen tussen mama en papa zou toch moeten werken, maar helaas. De hysterie ging door. Slaapzak uit, misschien te warm? Bij papa liggen in plaats van bij mama, wat meer ruimte nodig misschien? We wisten het niet meer. Misschien heeft ze honger, oppert mijn lief waarop ik terug snauw dat ze geen honger kan hebben. Toch maar fles proberen oppert mijn lief nogmaals voorzichtig en ik trek mijn schouders op, helemaal overtuigd dat het niet de oplossing is ze heeft immers helemaal niet zo slecht gegeten… De minuten verstrijken en ik begin te twijfelen. Wat als het wel de oplossing is, ik wil het eigenlijk gewoon niet. De nacht fles waren we al een tijdje kwijt, van de pap elke avond na een normale maaltijd moeten we toch eens af.
En ja hoor, honger leek ze te hebben, bij deze mijn excuses. Het is gelukkig donker en mijn lief lijkt al lang blij te zijn dat de rust is terug gekeerd. Niet helemaal helaas, onze kleine meid heeft wat energie opgedaan. Te veel energie, ze blijft spoken, wel vrolijk deze keer, ze klets, beweegt en gilt af en toe tot een uur of twee, dan valt ze eindelijk op mijn arm in slaap.
Half acht de volgende ochtend, normale tijd, mijn nu toch wel weer prinses is wakker, te vroeg in mijn ogen.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar