Thuisblijfmoeder???

Soms speel ik met de gedachten te stoppen met werken en thuisblijfmoeder te worden. Dit roept veel vragen bij ons op. Als eerste vind ik het een grote stap, ik vind het eng ook eigenlijk. Kan ik full time thuis zitten met mijn kind? Dit klinkt wel heel apart als ik het zelf zo terug lees want mijn kind is het aller, aller belangrijkste wat er hier op de aarde rond loopt, mijn grootste prioriteit en de liefde van mijn leven. Waarom zou ik hat dan niet kunnen, waarom twijfel ik daaraan? Het is niet echt het feit dat ik alleen maar thuis zit met mijn kind maar meer het feit dat ik in mijn ogen dan alleen nog maar moeder ben. Hoe zal mijn leven er dan uit zien, waarin word ik geprikkeld buiten mijn kind, het huishouden en mijn gezin, waarmee laad ik me op en hoe blijf ik mezelf uitdagen? Kan ik dat, is eigenlijk een betere vraag.

Tot voor mijn eerste zwangerschap was mijn werk mijn grootste uitdaging. Zorgen voor zieke kinderen, hoe zieker hoe beter, hoe meer ik kon leren, hoe beter, ik nam stap na stap en groeide in mijn carrière. Niet perse heel carrière gericht maar leren was mijn prioriteit. Steeds meer willen weten, steeds maar weer een grotere uitdaging. Binnen een paar jaar zat ik waar ik nu zit en toen werd ik zwanger.

Binnen een hele korte tijd veranderde mijn leven totaal. Mijn prioriteit verschoof drastisch. Niet meer mijn werk stond op één maar mijn gezin. Een nieuw leven ontstond, kwam ter wereld en maakte van mij een ander mens.

Een andere grote vraag is of we het samen financieel zullen redden. Ik speur google af, lees ervaringen van andere moeders en zet ons financiële gedrag eens op de kaart. Waar het eigenlijk om draait is of we deze stap wel willen nemen. Kunnen wij ons met z’n drietjes, binnenkort viertjes, zodanig gedragen dat we kunnen leven van het salaris van mijn lief?

Dan speelt nog de vraag wat mijn omgeving daar dan allemaal wel niet van vind. Onbelangrijk misschien in ander mans ogen maar voor mij een vraag die er toe doet. Zal ik dom gevonden worden, een jonge moeder zonder werk, lui misschien, een profiteur? Vinden mensen mij nog leuk en interessant genoeg?

Een grote stap dus, geen fluitje van een cent. Nu eerst maar eens werken naar mijn verlof, letterlijk, misschien nog wat verlengt en dan eens zien hoe het thuis zitten met twee kleintjes me vergaat. Wie weet durf ik dan ooit eens de stap te wagen, me uit deze comfort zone te begeven en volledig te genieten van het opgroeien van mijn kinderen, er altijd voor ze te zijn om er daarna achter te komen hoe ik mezelf blijf uitdagen buiten het draaiende houden van een gezin.