Oh, mijn kleine poppetje is ziek. Nu echt, het zat er al een paar dagen aan te komen. Voor ons nachten niet slapen betekend dat, mijn kleine meid in ons bed, bovenop mama, ze wil alleen maar rechtop zitten, blaft als een klein hondje en heeft koorts. Overdag lijkt er weinig aan de hand, minder in ieder geval. Ze huilt om het minste of geringste, wil vooral opgetild worden, eet praktisch niks en heeft een zielig schor stemmetje maar laat af en toe, zo hier en daar toch weer met een stralende lach wat streken zien. Ook speelt ze vrolijk met het op bezoek komende kindje en is ze niet weg te slaan bij het net geboren zusje. Vooral ’s nachts dus, alle ellende.
Als kinderzuster mama haal ik me van alles in mijn hoofd, ietsie pietsie beroeps gedeformeerd zou je kunnen zeggen. Ze zou van alles kunnen hebben, verschillende ziektes passeren mijn gedachten, ik kijk naar hoe ze ademt en hou haar scherp in de gaten. Ik speur google af en vergelijk haar met de kindjes die ik dagelijks in mijn armen heb. Ik kom tot de conclusie dat het allemaal nog mee valt. De huisarts lijkt nog niet nodig. We kijken het nog een nachtje aan… Maar, we nemen wel voorzorgs maatregelen deze keer!
Tidak ada komentar:
Posting Komentar