Te druk met denken...

Ik heb het druk, hartstikke druk. Met wat weet ik eigenlijk niet. Ik voel me vooral druk denk ik, en onrustig. Misschien wel alleen maar druk met nadenken. Over hoe het allemaal moet en anders kan. Wat er allemaal nog moet gebeuren, wat we samen en ik alleen allemaal nog moeten doen en wat vooral ook niet.

Zo heb ik al weken in mijn hoofd dat ik moet bellen voor de APK van mijn auto, ik moet het gastouder bureau bellen om na te gaan wat de kosten worden voor twee kinderen en überhaupt te vertellen dat er een tweede aankomt, ik moet de verzekering bellen, de tandarts en ik vergeet vast nog wat. Daarnaast moet ik zo nu en dan van mezelf eens aan mijn sociale leven denken. Ik heb mijn vriendinnen al veel te lang niet gezien, van een sociaal leven kunnen we op het moment zo ie zo niet spreken. Door al dat gedenk heb ik veel te weinig tijd en dat terwijl ik eigenlijk helemaal niks uitvoer. Ik beloof vriendin a om weer eens langs te komen maar het denken aan hoe en wanneer maakt me onrustig. Er is namelijk ook nog vriendin b die ik al een eeuwigheid niet heb gezien, een oma, een andere oma, nichtjes en neefjes die weer eens willen zien hoe het gaat met onze veel te snel groeiende prinses, een overgroot oma en nog één, die schieten er veel te vaak bij in en daar voel ik me schuldig over. Naar iedereen eigenlijk. Ik heb inmiddels de sport weer opgepakt en voel me verplicht naar mijn team om weer te komen trainen, gelukkig wil ik dat zelf ook graag, even mijn hoofd leeg maken, aan helemaal niks of niemand denken, mijn lijf laten werken maar het kost wel tijd. Tussen door moet ik nog werken, heb ik nog een vriendje wat zo nu en dan zich ook eens graag als gezinnetje ziet en wat leuks zou willen uitvoeren nu het weer kan, we hebben nog ons huis wat een metamorfose moet ondergaan nu we gezinsuitbreiding krijgen… Kortom te veel voor te weinig tijd. Misschien zou het allemaal wel in mijn schema passen als ik al dat denken achterwegen zou laten, gewoon eens wat zou plannen en me dan vooraf vooral niet druk te maken over of ik het allemaal wel kan, ik er eigenlijk helemaal geen zin in heb maar gewoon eens te genieten van het moment. Eigenlijk is alle tijd er heus wel, als ik maar eens prioriteiten zou stellen. Gewoon alles wat in mijn hoofd zat meteen zou uitvoeren in plaats van uit te stellen waardoor het in mijn gedachten veel te veel ruimte inneemt.

Alles waar ik over na denk wat allemaal toch op het moment geen zin heeft zou ik ook eens achterwegen moeten laten. Of misschien gewoon reëel zijn in plaats van emotioneel. Het denken over mijn werk maakt me namelijk gek en buiten dat verdrietig, onrustig en somber zo af en toe terwijl ik weet dat ik er op dit moment niks aan kan veranderen, ik gewoon elke ochtend op moet staan om mijn kleine meid weer een dagje niet te zien, de hormonen maken het er op dit moment niet makkelijker op maar mij misschien ook wat onreëel. Een beslissing nemen op dit moment is niet aan de orde. Misschien moet ik proberen het voorlopig even van me af te zetten en me te richten op leuke dingen en mezelf.

Ik ben een ochtendje thuis, samen met mijn lief op de bank, of ik nog niet het een en ander moest doen vraagt hij. Er moesten nog wat mensen gebeld worden. Oh ja, direct maar even doen, dan ben ik er van af en heb ik misschien weer een plekje vrij in mijn gedachten. Ondertussen pakt hij een ander klusje aan, dan is dat ook maar weer gebeurd, zo samen komen we er wel. Shit, agenda vergeten op mijn werk, zwangerschapskwaaltje???. Helaas zal ik nog wat klusjes moeten uitstellen, misschien dan maar een lijstje maken. Dan kan ik op de momenten dat ik het even allemaal niet meer weet dat lijstje er bij pakken en wat dingetjes weg strepen, misschien geeft het wat ruimte en wat tijd. Sociaal leven, here I come!