Hup met de geit!

Mijn zusje staat op springen, is inmiddels bijna bij haar uitgerekende datum, nog precies 2 dagen wachten dan heeft ze het gehaald. Zo ziet zij het dan weer niet. Ze zit al weken op het wachtbankje, is haar buik en het zwanger zijn helemaal zat. De wieg staat klaar, de kruiken bijna ook. Alles op en top geregeld, haar meisie mag komen. Van ons ook wel eigenlijk. Elke dag vraag ik me inmiddels af of we er een nichtje bij hebben want ze zal het een verassing laten en ons niet inlichten als de weeën begonnen zijn. We zullen het pas horen als de strijd achter de rug is en het wonder geschied. Ook wij kunnen eigenlijk bijna niet meer wachten maar we zullen moeten. Zij kan er al weinig aan veranderen al zou ze dolgraag willen maar wij al helemaal niet. We kunnen voor haar duimen, aan haar denken, haar zo nu en dan steunen en we sturen haar positieve fibes.

Al maanden gissen we naar de naam, de begin letter dachten we te hebben. De J hield ze ons voor, plaatste ze doodleuk op internet, vele reacties volgden maar haar lippen bleven gesloten. Inmiddels vraagt iedereen zich af of deze letter wat met de naam te maken heeft. Iedereen spant samen, we horen allemaal wat en maken daar wat moois van. We proberen haar reactie te peilen en weten af en toe zeker wat het gaat worden.

Ook weten we al helemaal hoe ze er uit gaan zien. Net zo zeker als we waren bij onze eigen dochter waar vervolgens ook echt helemaal niks aan te voorspellen was. Ons nichtje wordt blond en niet zo groot. We hebben ons beeld al gevormd.

Dus… Ing, ze mag komen, het cadeautje ligt klaar en we kunnen niet wachten. Hup met de geit!