Ontspannen uurtje?

Een drukke dag vandaag en ik besluit na alle hectiek noch snel even naar de kapper te gaan. Het moet er weer eens van komen, de laatste keer was tijdens de laatste loodjes van mijn vorige zwangerschap, ik schaam me diep. Maar dat terzijde, het zou een ontspannen of een nog geïrriteerder eind van de middag voor mij worden.

Ik kom binnen, er zitten nog drie klanten voor mij te wachten maar er is plek. Bij de volgende bezoeker die binnenkomt hoor ik dat de wachttijd een uurtje is, hmm, lang maar goed, ik zit er nu toch en blijf zitten. Ik verdiep me in de bladen die op tafel liggen, niet de bladen die ik thuis zou kopen maar toch een aantal interessante artikelen waarvan ik de tranen in mijn ogen krijg. Ik moet zelfs heel even de andere kant op kijken voor ik verder lees. Gadsie, ik ben moe en word veel te snel emotioneel. Krijg ik die emoties ooit nog onder controle?

Als ik de blaadjes uit heb kijk ik geduldig eens rond in de zaak. De kappers gaan onverstoord op hun dooie gemak verder met hun klanten, niet gehinderd door de volle wachtkamer tegen sluitingstijd. Het zal hun een zorg zijn, als je te lang moet wachten ga je toch weg?! Het verbaast me dat ze aan de klanten die hun spoeling krijgen vertellen over hun sociale leven alsof deze mensen hier iedere week zijn. Misschien is dat ook zo, uitgroei gaat namelijk hard. Het meisje verteld in geuren en kleuren hoe slecht haar heupen zijn en welke behandeling ze daarvoor moet ondergaan. Dat iedereen in de wachtkamer mee luistert lijkt haar niet te hinderen. Dan hoor ik ineens de andere kapper vertellen over twee vrouwen. De een mishandeld door de ander? Hoe het precies zit kan ik niet volgen. Tijdens het vertellen stoppen beide kappers met knippen tot de klant weer aan de beurt is, ze praten met hun handen, het lijkt eindeloos te duren en de tijd tikt langzaam verder en ik kijk steeds vaker ongeduldig op de klok.

Dan ben ik eindelijk aan de beurt. Ik kan er even tussendoor want ik moet alleen geknipt. Maar ook voor mij neemt ze de tijd. Ook ik krijg binnen no time het verhaal van de mishandelde vrouwelijke klant te horen, die toch niet mishandeld bleek te zijn en het sociale leven van de kapper zelf wiens relatie net stuk gelopen bleek te zijn waardoor haar kinderwens even in een hoekje werd gezet. Ik klets hier en daar een beetje mee en laat weinig over me zelf los. Ik ben er niet goed in. Voel me altijd ongemakkelijk in de kappersstoel maar deze meiden lijken ervoor uitgezocht. Als ik mijn mond houd, pakt zij deze gelegenheid met beide handen aan. Ik ben geknipt en op de hoogte van de laatste roddels binnen deze zaak. Of het naar de kapper gaan voor mij nou een ontspannen uurtje voor mezelf is, daar ben ik nog niet helemaal uit. Interessant was het wel…