Het is weer zo’n dag. Zo’n laatste dag vrij voordat ik weer moet werken. Ik zou er volop van moeten genieten, van deze dag. Een dagje samen met mijn kleine meidje thuis. Gezelligheid, vrolijk geschetter, geklets, door de kamer zingen, samen muziek luisteren en door de kamer dansen, wandelen, van de glijbaan, lekker fietsen, boodschappen doen tussendoor, een paar uurtjes slapen, daarna weer boekjes lezen en een toren bouwen en ’s avonds samen in bad voordat de dag samen ten einde is gekomen en de avond voor mij en mijn lief zonder ons meidje begint. Dat doe ik dan ook echt maar tussendoor schemert een donder wolk in mijn gedachten. Ik probeer er niet aan te denken, het van me af te zetten, het weg te stoppen en de dagen maar gewoon te laten komen zoals het is want ik kan er helemaal niks aan veranderen op dit moment. Maar dat is moeilijk. Ik kan thuis niet aan mijn werk denken zonder verdrietig te worden, noem het hormonen? Mijn emoties gaan met me op de loop. Gelukkig heb ik dan mijn meidje nog, ze tovert binnen no time weer een lach op mijn gezicht.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar