Een twee koppige hormonale draak, ik zag het ergens staan. Ja daar kan ik me geloof ik wel in vinden. Zo voel ik me. Het is nog niet helemaal dat ik me regelmatig goed voel en blij en uitzinnig door de huiskamer dans maar het is zeker wel zo dat periodes waarin ik me redelijk voel zich zomaar plotseling en ineens kunnen afwisselen met periodes waarin ik alleen maar kan huilen, me diep triest en vermoeid voel en het allemaal niet meer zie zitten. Niet dat ik daar wat aan heb want over het algemeen ben ik dan alleen. Alleen met mijn vermoeide lijf, mijn tranen en mijn depressie. Soms is mijn lief er toevallig bij en probeert mij uit mijn dal te trekken. Hij knuffelt me, kriebelt mijn benen, masseert mijn rug en blijft zich gedragen alsof hij eindeloos veel van mij houdt. Hij koopt chocolade truffels, zakken chips en ijs voor me om me te verwennen en te zorgen dat ik weer eens een kilootje aankom. Hij blijft na zijn werk nooit langer dan nodig hangen, zorgt dan volledig voor mijn prinses, neemt haar mee met de boodschappen, ook al is dat helemaal niet handig maar vindt zij dat wel helemaal het einde zo voorop in de kar, gaat er elke nacht uit als ze niet kan slapen en haalt haar elke ochtend uit haar bedje en geeft haar de fles zodat ik elke minuut die ik langer in mijn bed kan blijven liggen optimaal kan gebruiken. Dat doet me natuurlijk veel op momenten dat ik niet in dat dal zit maar zit ik daar eenmaal middenin kan ik weinig hebben. Ik ben gevoelig voor geluid, voor geurtjes, voor te laat eten, voor te veel willen doen, voor drukte, voor de hele dag niks doen en ik irriteer me aan alles.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar