Sinds een tijdje kan mijn prinses praten, de oren van onze kop, ja echt. Scandinavisch of Russisch denken we, dat we er helemaal niks van verstaan lijkt haar niet te boeien. Hele gesprekken voeren we inmiddels, elk in onze eigen taal. Buiten dat we elkaar nog niet verstaan, begrijpen we elkaar ook nog niet helemaal. Zij ons wel hoor, prima zelfs, daar staan we dikwijls om versteld, maar wij haar nog niet. Om dat te bevestigen schudt ze de hele dag ‘nee’, en roept ze bij alles wat ze ziet ‘ja’.
Zo begrijpt ze inmiddels prima dat ze een ander boekje moet gaan pakken als we het desbetreffende boekje inmiddels na verschillende keren gelezen te hebben een beetje zat zijn. Ze begrijpt het ook als ik haar vraag haar schoenen te zoeken of de bal op te rapen, ze helpt zo nu en dan zelfs met opruimen, daar kunnen we niet vroeg genoeg mee beginnen. Ze weet dat de sleutels van papa in het sleutelgat terecht moeten komen, ze weet zelfs inmiddels hoe ze de tv aanzet en hoe ze een opgenomen uitzending van Bumba of sesamstraat op het beeldscherm moet krijgen.
Ze begrijpt dan weer niet dat iets niet mag. Ook niet als we haar dat honderd keer proberen duidelijk te maken, daar zit toch echt een communicatie probleem. Ze snapt het simpelweg nog niet, als ik mijn stem verhef loopt zij lachend weg, de draak. Ze strooit de aarde uit de platenbakken met veel plezier in het rond, ze graait naar de telefoon en alles wat knopjes heeft en ze trekt met grote regelmaat een blad van de plant. Toch is het keuken kastje, waar wij van vinden dat daar geen speelgoed voor haar ligt grote favoriete. Zodra we haar daar weg halen, draait ze zich om en probeert het nog eens, als of ze ons uitlokt. Alsof dat wat wij niet willen een hele grote aantrekkingskracht op haar heeft, heeft ze dan toch stiekem al ergens door dat iets niet mag?
Tidak ada komentar:
Posting Komentar