Bah :(

En het gaat allemaal weer even niet zoals ik wil. Het begint me de keel uit te hangen allemaal, letterlijk af en toe. Was ik net weer beter, ben ik nu dus weer ziek. Stiekem kijk ik regelmatig in het dagboek van mijn vorige zwangerschap of er al een keer een eind aan gaat komen, als alles tenminste ongeveer gelijk zou lopen. Maar voor nu is dat mijn hou vast, tenminste… Het vooruitzicht op nog 4 weken beroerd op de bank liggen is zeker niet waar ik naar uitkijk, maar ik kan wel langzaam beginnen met aftellen.

Ik zit inmiddels al zo’n tijd thuis dat ik heimelijk verlang naar leuke dingen doen. Een kopje koffie drinken in het centrum met een vriendin, weer een beetje bijkletsen, lachen, gek doen, noem maar op. Een avondje uit eten met mijn vriendje, weer even gezellig doen tegen elkaar in plaats van dat eindeloze gesnauw als slaaf van mijn hormonen. Een lange strandwandeling maken met mijn vriendinnen groep, elkaars baby’s, inmiddels geen baby’s meer bewonderen en vervolgens pannenkoeken eten of een filmpje kijken in de thuis bioscoop. Nee, niet die van mij helaas. Zo kan ik nog wel even doorgaan, ik heb in mijn hoofd al een aantal weekendjes weg geboekt met mijn mini gezinnetje, ik ben al een aantal keer langs een zwemparadijs geweest, was ik daar nooit een grote fan van, lijkt me dat nu ineens zeer aantrekkelijk.

Maar goed, nog even volhouden, de boekjes beloven dat over drie weken de misselijkheid verdwijnt en de vermoeidheid gaat ombuigen naar energie. Ik ga maar verder met dagen aftellen op de bank achter de tv, de laptop of in mijn bed en maak inmiddels lijstjes voor het trimester waarin mij van alles wordt beloofd.