Vandaag dan weer een hele andere dag. Nog wel in de ‘kan ik niet’ modus trouwens. Noem ik gisteren hele lijstjes op met wat er allemaal nog moet gebeuren, zit ik vandaag alleen maar voor me uit te staren op de bank. Mijn meis slaapt even en dat zou ik wellicht ook moeten doen maar doe ik uiteraard niet. Het is zo’n dag waarop alles tegenzit, de dag is pas net begonnen, dat gaat dus nog wat worden. Ik zie dan ook als een berg op tegen deze dag, het hele weekend eigenlijk. Maak ik mezelf niet een beetje gek? Misschien wel, ik moet namelijk werken vanavond en het weekend en ik ben een beetje bang. Bang dat het me allemaal niet gaat lukken, of misschien is dat het niet eens… Bang dat het me wel gaat lukken eigenlijk maar dat het niet gaat zonder slag of stoot en dat ik dat dan vervolgens niet durf toe te geven. Lastige karakter trek, als iemand vraagt hoe het met me gaat, gaat het eigenlijk altijd goed. Niet erg natuurlijk, niet iedereen hoeft alles te weten maar in het geval van mijn baas is dat dan weer niet handig. Hij bepaalt namelijk in hoeverre ik weer normaal functionerend kan worden ingezet. En normaal functioneren… nee, zo voel ik me geloof ik nog niet.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar