Tja, en nu ik me heb beter gemeld, vind ik eigenlijk meteen ook maar dat ik me zo moet gedragen. Weer werken geeft mij voor mijn gevoel een vrijbrief om mijn leven weer te lijden zoals ik dat deed voor ik zwanger werd. Dus, we kunnen best eerst op en neer naar de bedrijfsarts, want dat moest toch nog weer wel, daarna een paar uurtjes shoppen met zuslief omdat ze van wanhoop niet meer weet waar ze haar babyuitzet en vooral haar mama in spe uitzet vandaan moet halen, thuis terwijl dochter slaapt de vaatwasser uitruimen, stofzuigen, de ontplofte speelberg weer terug de kast in werken en wat moet er allemaal nog meer. Hoofd wil wel, lijf denkt er anders over. Hoofd wil eigenlijk ook niet want knallende koppijn. Misschien toch wat te druk allemaal. Tja, hoe kon ik het ook in mijn hoofd halen. Beter gaat het gelukkig wel maar helemaal beter nog weer niet. Ik hijg nog steeds als ik probeer mijn hoogzwangere zus bij te houden in het centrum. Zo hard zal ze toch weer niet lopen lijkt me. Ik zucht, steun en kreun als mijn meisie ter plekken verzint dat ze niet meer in de wagen wil wat betekend dat het lopen dan weer wel wat langzamer gaat maar ik dan weer achter haar aan moet rennen, vriendelijk moet lachen naar iedereen waar ze op haar allerliefst naar zwaait, moet opletten dat ze niet elke peuk die ze tegen komt op straat in haar mondje stopt (is haar nieuwe obsessie) en haar als ze dan toch even moet doen wat ik wil met alle macht een beetje rustig probeer te houden of anders net probeer te doen of het me werkelijk helemaal niks doet, die schreeuwende peuter in mijn armen. Een veel te vermoeiende dag tot zover, de wallen hangen inmiddels tot onder mijn oksels.
Toch kom ik thuis en bedenk ik me dat we de trap moeten schilderen, de kamer nog net wat kindvriendelijker kunnen maken, er misschien wel weer eens een ander kleurtjes op de muur kan, de vensterbanken nu toch wel eens verbreed mogen worden, de gordijnen opgehangen moeten worden en ga zo maar door. Oh en de was moet nog gedaan worden, er ligt nog een strijk te wachten, ik moet zuigen, het hele huis en daarna dweilen, de badkamer heeft weer eens een beurt nodig, de zolder moet worden opgeruimd…. Ik kan het niet. Ik kan niet rustig op de bak zitten en de boel de boel laten, ik word er te onrustig van. Ik moet het gevoel hebben dat ik wat heb gedaan in de tijd dat ik even de tijd voor me zelf heb, de tijd dat mijn dochter slaapt. Iets ondernemen kan ik ook niet, ik heb er de energie niet voor. Ik erger me dus… Ja ik zou ook moeten slapen, of anders in ieder geval niet zeuren over de extreme vermoeidheid maar dat lukt me niet, ook al niet. Ik doe beide, zowel niet slapen als zeuren.
Met een kopje thee op de bank dan maar, met oogkleppen op en een boekje. Wachten tot mijn meisie weer wakker wordt en weer doorgaan met jakkeren. Zo heb ik misschien toch nog even een heel klein beetje rust.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar