Ik krijg een beetje de zenuwen. Het zes weken thuis zitten is me niet in de koude kleren gaan zitten en de stress om weer te gaan werken heeft zich langzaam als een grote hoop verzameld. Maar morgen is het zover. Iedereen leeft mee, tenminste zo lijkt het want ik weet als geen ander dat mensen zich nog wel eens een klein beetje anders kunnen voordoen als ze tegen je praten of als je er niet bij bent. Zo gaat dat in een team, en zeker een groot team als dat van ons. Iedereen heeft zo zijn mening en over het algemeen zit ik in die cultuur waar dat niet onder stoelen of banken wordt gestoken. Probeer me er niks van aan te trekken, wat niet weet, wat niet deert maar ben er toch een beetje bang voor, de paar haaibaaien bij ons.
En dan komt er nog bij dat ik niet precies weet wat er van me verwacht word want zoals van ouds voel ik me nog lang niet. Mijn energielevel is tot ver onder het nulpunt gedaald, ik voel me beroerd van een stukje fietsen, laat staan een volle werkdag maar we gaan het zien. Wie weet valt het me alles mee en voelt het wel weer wat beter weer legaal te kunnen gaan en staan waar ik wil. Want daar heb ik ook last van, als ik me ziek meld van mijn werk vind ik het niet kunnen wel een kopje koffie te gaan drinken in de stad, ook al is dat van een hele andere orde. Ik zou toch zomaar eens iemand kunnen tegen komen. En wat zal die er dan wel niet van kunnen denken. Ik kan wel naar de stad maar ik kan niet werken, het is toch van de gekken… Zo gaat dat in mijn hoofd.
Ik word dus langzaam een beetje gek op de bank. Opgesloten in mijn huis, tot de tuin en niet verder. Gelukkig schijnt de zon. Maar ik heb me beter gemeld, we gaan zien waar dat toe lijdt. Ik kan weer gaan en staan waar ik wil. De enige waar ik nog rekening mee moeten houden is mezelf.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar