Ik vond het altijd verschrikkelijk smerig, van die moeders die met hun blote handen de resten eten van de kinnen, wangen, oren en uit het haar van hun kleine spruit haalden of gewoon doodleuk het druipende kwijl uit een tandeloos bekkie vandaan veegden. Om maar niet te spreken van de moeders die met het opgedroogde spuug van hun pasgeboren wonder rond blijven lopen of waaraan je elke net geworden moeder herkent, de vlekken op hun schouders, onbegrijpelijk. Zomaar snot wegvegen en dan hun eigen handen aan hun broek afvegen, ook zoiets. Nou vind ik snot zo ie zo smerig, zeker als de moeders van deze spruiten er volledig geen aandacht aan besteden. Mij niet gezien, ik loop de hele dag met doekjes in de weer als mijn prinses last heeft van de verkoudheid blues en dan zijn die van haar ook nog eens nooit groen geweest, veel minder smerig dus. Smerig ook van die moeders die hun spruit maar gewoon even overal en nergens verschonen, luiers overvol met drek. Gewoon op de tafel, de bank of het vloerkleed zonder beschermend matje. Hoe haal je het in je hoofd?
Nou kon ik me er ook helemaal niks bij voorstellen dat moeders blij waren met de vieze handjes van hun kroost. Dat ze eerst hun bordje niet met hun lepel, want dat kunnen ze (natuurlijk) nog niet, maar met hun handen leeg eten, bewerken of ander ongein, en dan vervolgens proberen met die zelfde handjes een heerlijk stukje voorgekauwd voedsel aan papa en mama proberen te voeren. En dat die papa en mama daar dan nog intrappen ook. Bah! En dat al het eten wat het kroost eerst vol overgave op de grond heeft neergekwakt, een grond waar ook het een en ander aan huisdieren loopt, vervolgens het meest interessante en lekkerste voer is wat zonder pardon naar binnen geschoven wordt, daar kon ik me ook geen voorstelling van maken.
Zo ook het fenomeen dat een net (of net niet) lopende peuter mee moet als papa of mama een bezoekje brengt aan het toilet. Bizar toch. Daar een beetje gezellig lopen doen in een klein hokje terwijl jij probeert je heel even te ontspannen.
Dat vaders en moeders wat aan decorum verlies leiden was me al duidelijk. Dat ze ook volledig niet vies zijn van hun eigen kind dat wist ik natuurlijk ook al maar sommige dingen gingen in mijn ogen (en oren) toch echt wel een tikkeltje te ver. Maar nu begrijp ik het. Ben inmiddels namelijk zelf ook zo’n moeder. Het kan me inmiddels helemaal niks meer schelen of mijn prinses haar voorgesabbelde vingers of speen in mijn mond stopt of dat ik een half aangevreten koekje of boterham van haar overneem. En dat ze mee moet als mama ‘even een plasje’ moet doen is alleen maar heel makkelijk en ideaal. Misschien leert ze zo ooit zelf nog hoe het moet.
Wel moet ik een beetje oppassen dat ik naar de buitenwereld niet te makkelijk wordt. Binnenshuis mag mijn kleine viespeuk heel veel maar buitenshuis heb ik soms de vreemde neiging aan iedereen in de buurt te laten zien hoe makkelijk ik met mijn kind ben. Maar zie het stukje hierboven, zo zijn alle andere niet moeders natuurlijk nog steeds. Straks vinden ze niet alleen mijn kleine prinses een enorme viespeuk, maar ook de moeder die er achteraan loopt. Gelukkig heeft deze moeder nog steeds het een en ander aan grenzen en vind ik een aantal dingen ZELFS bij mijn eigen dochter toch nog wel een beetje vies. Nog niet helemaal mijn decorum kwijt gelukkig!
Tidak ada komentar:
Posting Komentar