Zou het dan toch nog goed komen, met mij, op de afdeling waar ik nu werk, in de situatie waarin ik nu zit of heb ik last van een vlaag van verstandsverbijstering?
Zomaar ineens valt het me zelf op dat ik minder negatief ben, minder saggerijnig en dat ik me daardoor nog ineens veel beter voel ook. Zo ervaar ik het tenminste, heb nog niet bij lief nagevraagd of ik bij hem ook zo overkom, ik kan me nog een voorgevallen incident de afgelopen week herinneren waarin ik geïrriteerd van vermoeidheid naar mijn lief uitviel, waar het precies over ging ben ik uiteraard al weer een hele poos vergeten, geheel onbelangrijk en onbenullig was het vast, maar de tranen zaten hoog en die moest ik even kwijt. Goed, dat was begin van de week, een zware week waarin ik mezelf staande moest houden, moest vechten tegen stress, vermoeidheid, verwachtingen en nog wat ongein, deze zware week is inmiddels afgesloten. Met een goed gevoel zelfs. Ik heb me moeten bewijzen en dat is voor zover ik weet gelukt. En ik vond het nog leuk ook. Achteraf bekeken dan. Regelen en aansturen kan ik dus best. Met een beetje hulp gaat het me misschien zelfs nog wel goed af. Of ik ook echt kan plannen, uitvoeren én regelen plus aansturen tegelijk dat gaan we de komende periode ervaren. Maar er valt een last van me af, ik ga dit gewoon doen. Niet meer nachten wakker liggen, tranen verliezen omdat ik het allemaal niet meer zie zitten en (veel te veel) dagen van te voren weer balen omdat het allemaal steeds dichterbij komt, gewoon normaal. Normaal zoals het hoort. ’s Nachts slapen en piekeren bewaren voor overdag als het al niet beter is om het zo ie zo volledig achterwegen te laten, niet nadenken over werk en alles wat er bij komt kijken, zeker niet op de dagen dat ik überhaupt helemaal niet werk, de dagen gewoon over me heen laten komen, werken moet ik voorlopig toch. Geen stress, dat is niet goed voor mij.
Ineens zie ik zo af en toe mijn baan ook heel anders, van een andere kant zeg maar. Als iets wat zeker nog steeds heel erg en verdrietig is, waar kindjes vechten voor hun leven maar waar ik hun in kan helpen en begeleiden in plaats van het gevoel te hebben dat ik ze voortdurend lastigval en pest. Ik kan steeds vaker valt me op naast het bedje van een hummeltje of tiener staan en mijn werk doen zonder overspoeld te worden door alle veel te ingewikkelde en vervelende emoties die me zeker niet helpen bij wat ik doe. Ik kan me er steeds vaker bij neerleggen dat wat ik doe moet gebeuren, nog steeds heel vervelend, verdrietig, zielig en triest is maar dat het er zonder dat wat moet gebeuren zeker niet minder verdrietig, zielig en triest op wordt. Heeft deze wijsheid te maken met verandering in hormonen deze periode van mijn zwangerschap? Ben ik deze wijsheid morgen of volgende week weer vergeten of gaan we dan toch zomaar ineens de goede richting in???
Wordt vervolgd!
Tidak ada komentar:
Posting Komentar