Dik?!

Daar sta ik dan, op mijn werk al weer om gekleed en wel, dus in mijn eigen kleding te wachten om naar huis te kunnen gaan. Mijn collega ziet me staan en maakt van de gelegenheid gebruik om mijn buik eens goed te bekijken. ‘Niet doen’, stamel ik, ‘’s avonds ben ik na een dag werken echt twee keer zo dik’… Slap excuus maar zo voelt het echt, alsof mijn buik aan het eind van de dag uitzakt en mijn spieren hem niet meer kunnen dragen.

Ze moet er om lachen, evenals de andere collega’s die bij het tafereel zijn aangeschoven. ‘Dik, zeg je? Je buik is nog bescheiden, zeker voor een tweede…’ Ja lief hoor maar ik voel me ongemakkelijk. Hou er als eerste niet van zo in de belangstelling te staan, zeker niet als het mijn lijf betreft waar iedereen ineens zijn volle aandacht op richt en ten tweede maakt het me niet minder onzeker. Oke, ik zie natuurlijk ook heus wel dat mijn buik nog niet enorm is ook al lijkt de omvang met de dag toe te nemen, maar ik bedenk me er elke keer weer bij dat er nog vijftien weken aan gewicht door groeiend kind bij moet. En als het even tegen zit nog twee weken extra, ook mijn prinses liet namelijk erg lang op zich wachten. Als mijn buik de komende 15 tot 17 weken zo blijft doorgroeien moet ik hem aan het einde met een karretje ondersteunen, tenminste, zo stel ik het me op dit moment voor. Misschien mag ik tijdelijk de rollator van mijn oma lenen?

Ik kan me niet meer voorstellen hoe ik er bij liep de eerste keer, maar toen was alles nieuw en wachtte ik gewoon rustig af. Inmiddels bij deze zwangerschap maak ik er een kunst van me overal druk om te maken en op dit moment is dat mijn toenemende omvang. Vergeleken bij vorige keer ben ik echt al enorm, en wordt ik dus nog enormer tegen het eind dan vorige keer. Oh help!