Ik hou van jou!

Wat wordt ze toch groot. Ik hoor het mezelf vaak zeggen en zal het waarschijnlijk  ook nog heel vaak gaan zeggen. En met de dag dat ze groter wordt, hou ik nog weer meer van haar. Jemig, wat hou ik veel van haar. Nee, ik wist echt niet dat dat kon. Dat ik zoveel liefde in me heb is ongelofelijk. Ze maakt het me ook niet moeilijk allemaal. Ze is geweldig, zo lief, zo leuk, zo vertederend. Regelmatig komt ze zomaar naar me toe en krijg ik een kusje op mijn been, mijn gezicht of waar ze op dat moment dan maar bij kan, slaat ze haar kleine armpjes stevig om mijn nek zodat ik geen kant meer uit kan maar wat voelt dat fijn, dat kleine lijfje dat net zo onvoorwaardelijk van mij houdt als ik van haar.

Wat kan ik er van genieten als ik mijn kleine, grote meid helemaal zelf zie spelen met haar net nieuw gekregen keukentje, zonder moeite een toren bouwt van haar favoriete Nijntje blokken, ze vrolijk, enthousiast en veel te fanatiek door de kamer heen danst als er ook maar een muziekje wordt gedraaid, ze haar kleine vingertjes opsteekt als ze buiten een vogel hoort kwetteren (een kind van haar vader, een kleine bioloog in de dop) ze vermaakt zich inmiddels prima in haar upje of samen, en ik kijk dan graag naar haar.

Ik kijk zo ie zo graag naar haar. Hoe ze speelt, hoe ze slaapt, hoe ze eet, hoe ze kletst, hoe ze met haar vader stoeit… Ik word er week van vanbinnen. Mijn hart stroomt over. Van geluk en liefde voor mijn kleine grote meid.