Kindermishandeling?

In de auto op weg naar huis, de tranen in mijn ogen om wat ik heb gezien vandaag op mijn werk. Ik heb buikpijn als ik er aan denk. In mijn ‘toestand’ kan ik erg weinig hebben, huil zo ie zo om alles en vraag me serieus af of het allemaal wel zo erg is als ik denk. Ben moe, einde van een lange dag, einde van een langer reeks werken en heb daarnaast ook nog eens een teveel aan gierende hormonen in mijn lijf.

Maar als ik er nog eens over nadenk, het verhaal in een andere context zet zou ik zeggen, ja, dit is erg. Dit mag niet, is verboden en daar moeten we wat mee.

Op mijn werk, zoals ik al zei, einde van de dag. Voor mijn ogen, en de ogen van mijn collega, slaat een vader zijn twee jarige zoontje drie keer hard en vol in zijn gezicht. Het jongetje is overstuur, de vader is boos, blijkbaar gehoorzaamt het mannetje niet. Instinctief duik ik weg en hoor mezelf roepen, ‘dit wil ik dus niet zien’. Maar ik heb het wel gezien en mijn hart krimpt samen. Ook mijn collega kijkt geschokt naar mij. Het dringt nog niet vol tot me door wat er zich zonet afspeelde. Volledig midden in het openbaar, veel andere mensen hierom heen, die het allemaal hadden kunnen zien. Die het waarschijnlijk allemaal niet hebben gezien, te druk met hun eigen kinderen en de daarbij horende problemen. Dat de vader hardhandig was naar zijn zoon wisten we al. Eerder was het mij en mijn collega’s ook al opgevallen dat het mannetje bij zijn vader vooral overstuur is en veel huilt en rustig is als hij zijn moeder ziet. Maar dat is misschien niet zo heel objectief. Toch ruikt mijn hart hier onraad.

Ik moet verder met mijn werk. De vader hoort bij mij, bij het kind waar ik voor zorg maar ik durf hem niet aan te spreken. Ik doe bijna alsof het niet is gebeurd maar ben me er volledig van bewust dat ik deze man niet meer wil aankijken. Ons contact is per direct gestoord. Het kleine ventje heeft een flink blauw oog, dat had hij al hoorde ik later van een collega dus vraag ik me direct af hoe hij daar dan aan is gekomen. Ik moet hier wat mee.

Ik meld het aan de arts die het in eerste instantie afdoet met ‘het zal bij de cultuur horen, deze vader schaamt zich duidelijk niet’. Amehoela cultuur, we hakken ook geen handen af bij mensen die stelen hier in Nederland. Je kind slaan is in Nederland verboden! Door haar reactie word ik er bijna in bevestigd het hier maar bij te laten. Zie je wel, mijn emoties en gedachten gaan met me aan de haal. Mijn moederhart is te zwak. Maar dan zie ik toch het kleine mannetje weer voor me. Als dit in het volle openbaar zo gaat, hoe gaat dit dan thuis vraag ik me af. Deze mensen gaan er de komende tijd nog heel veel stress en emoties bij krijgen, gaat dit kleine mannetje hier de dupe van worden? Dit kind gaat niet naar school, niet naar een kinderdagverblijf maar is altijd thuis. Valt deze straks tussen wal en schip? Zou hij één van de kinderen worden waarvan mensen het wel dachten maar nooit actie durfden te ondernemen. Is dit niet zo’n kind waar al die reclame voor wordt gemaakt?

Ik bespreek het met een andere collega. We zijn er over eens dat hier wat mee moet gebeuren. Wij zijn professionals en kunnen dit zo niet laten. Dit wordt gemeld, dit verhaal krijgt nog een staartje.

Ik was dus op weg naar huis, dacht dat ik het los kon laten maar dat kan ik niet. Thuis val ik uit naar mijn lief en schreeuw dat als iemand ooit met zijn klauwen aan mijn kleine meisje komt…. Verder kom ik niet, de tranen zitten te hoog, het moet er even uit.

Niemand wil dit zien besef ik ineens veel te goed maar wat hoop ik dat mensen hier niet hun ogen voor sluiten. Hoe erg het ook is. Kindermishandeling vond ik vandaag een te groot woord, ik kende immers deze man een beetje. Zo zal het misschien ook gaan bij een buurvrouw, een kennis, een vriendin. We bagatelliseren allemaal nou eenmaal erg graag, we branden liever niet onze vingers en eigenlijk weten we gewoon niet zo goed wat we moeten doen. Dan doen we dus het liefste maar gewoon helemaal niks.

Kindermishandeling is inmiddels in mijn ogen het juiste woord. Vanuit dit mannetje bekeken…