Veranderd

Sinds ik moeder ben, ben ik veranderd. Ik merk het aan alles. Het meeste in mijn gevoel. Mijn gevoel als moeder maakt me een stuk kwetsbaarder dan ik al was. Helemaal als het om mijn kind gaat. Mijn kind is mijn alles en kom niet aan haar, dan kom je aan mij. Maar dingen die altijd zo makkelijk leken, zijn dat bij nader inzien toch niet. Dacht ik kindloos nog dat opvoeden een kwestie van veel liefde, consequent en duidelijk zijn was, ben ik er inmiddels achter dat consequent en duidelijk zijn niet altijd even makkelijk is als die kleine armpjes zich naar je uitstrekken, mijn prinses haar aller vreselijkste, meest zielige en verwaarloosde snik laat horen en daarbij haar oogjes waterig worden en dikke (krokodillen) tranen over haar rood aangelopen wangetjes lopen. Ik moet het leren. Leren hier niet in mee te gaan, leren niet altijd naar mijn gevoel te luisteren dat erom schreeuwt dit aller zieligste meisje op te pakken en te troosten en haar daarmee haar zin te geven. Nee, dit meisje heeft inmiddels regeltjes nodig, moet leren wat ze wel en niet mag, hier heeft ze recht op. En zo kan ik nog wel meer voorbeeldjes noemen als het gaat om de emoties rondom mijn kleine meid, wat heb ik het als moeder toch zwaar… Zeker op mijn werk, als moeder met alle moeder gevoelens die daar bij komen kijken is het soms zo lastig andere moeders te begeleiden bij hun veel te zieke spruitje, hun emoties aan te zien en tegelijkertijd te voelen dat mijn hart in honderd stukjes breekt, ook al is het niet mijn kind. Ook dit moet ik nog leren…

Maar ook in mijn huis is het een en ander veranderd. Fan van kleurrijk was ik al, de muren zijn hier nooit alleen maar wit. Dacht ik kindloos dat prinses alleen een speelhoekje zou krijgen waar ze met haar rommel terecht kon omdat ik anders hysterisch en gillend gek zou worden en ons huis toch echt ons huis moest blijven,
 ben ik daar inmiddels niet meer kindloos al lang en breed op terug gekomen. Ons huis is inmiddels een waar speelpaleis, en aan kleurtjes geen gebrek. Een eigen hoekje heeft ze gekregen maar liever speelt ze in ons hoekje. Aan alles in ons huis is te zien dat hier een kleine dreumes woont en toegegeven vind ik het heerlijk om
omgeven te zijn door de schreeuwende kleurrijke troep van mijn kleine meid. Liefst wel geordend… chaos is dan weer niet aan mij besteed.  

En dan heb ik nog mijn gedrag. Was ik er kindloos altijd van overtuigd dat ik een kind er wel even bij kon doen, ben ik ook daar heel hard op mijn snufferd gevallen. Tenminste, zo luid en op deze manier verkondigde ik het niet maar dat ik mijn sociale leven gewoon normaal in stand zou houden, lekker zou blijven stappen met vrienden en vriendinnen naast mijn baan en daarnaast samen met mijn hub een kind en straks twee wel even zou opvoeden, daar was ik toch wel redelijk zeker van. Beetje naïef misschien, maar welke moeder weet van te voren wat haar te wachten staat??? Jaaaa…. En niet alles verloopt naar wens want wat zou ik graag mijn sociale leven weer oppakken, nog weer eens gaan stappen met een vriendin, mijn oude leventje voortzetten zoals het was, maar dat alles dan niet ten koste van mijn kleine meid. Mijn prioriteiten zijn verschoven, mijn oude leventje naar laag en mijn prinses, mijn hub en mijn aanstaande prins naar 1!!! Want op die manier ben ik gelukkig….

Gek toch, wat moeder zijn met je doet…