Kletspraat

Papa, mama, Nijn (we worden er al bijna gek van), Plop (kabouter Plop), mijn (waarbij ze haar speelgoed weer afpakt van het vriendje), klaar, daaaaag (zwaaiend naar wie maar interesse heeft), bah (ook altijd helemaal op het juiste moment, bijvoorbeeld als ze weer eens mee moet als mama moet plassen :-S), maan, uil, Lana (nichtje), oma, eten, boom, lamp, in, aan, bal, ja, nee, boem, aai, bed

Ja hoor, ze gaat praten. Of eigenlijk deed ze dat al tijden, ze kletste de oren van ons hoofd. Heel serieus nam ze aan het eind van de dag met ons door wat ze allemaal had meegemaakt. Met haar armpjes over elkaar gevouwen startte zij haar verhaal, met haar hoofdje bevestigend knikken bij alles wat ze zei. Maar nu begint het voor ons steeds meer verstaanbaar te worden. Ze lijkt er elke dag wel een woordje bij te leren. Tenminste als ze daar zin in heeft. Sommige dingen vertikt ze gewoonweg te zeggen. Proberen wij al weken het woordje ‘poes’ aan te leren, vindt zij dat blijkbaar totaal onbenullig. Ze trekt haar eigen plan. Totaal onverwacht komt er ineens weer wat nieuws tussen al het gebrabbel door. Zo kan ze ineens ergens naar wijzen en het benoemen waarbij onze mond af en toe verbaasd open blijft staan. ‘Zei ze dat nou echt? Heb jij haar dat geleerd?’

Af en toe is het ook makkelijk genoeg om gewoon de helft van een woord uit te spreken zoals met Bijn (bijna), Ba (Bumba) en maak (=gemaakt, waarbij ze wijst op de schilderijen die ik heb gemaakt).

En soms hoef je toch helemaal geen woorden te gebruiken? Als iedereen je toch wel begrijpt, waarom zou je dan ook. Onze prinses kan non verbaal fantastisch duidelijk maken wat ze wil en dat weet ze…