De twijfel slaat weer eens toe. Nu de laatste dag van onze oppas nadert vraag ik me ineens af of we daar wel goed aan doen. We hadden bedacht dat we tijdens mijn verloven geen oppas nodig zouden hebben, tenminste niet zo vaak als nu en we hebben natuurlijk onze veredelde oppas, oma, nog. Dat we daar dus (in deze barre tijden) best een beetje op konden bezuinigen, want onze oppas was duur, niet de oppas zelf maar het gastouderbureau helaas. Maar nu de subsidies gaan wegvallen is het dalijk voor die paar uurtjes dat wij er gebruik van maken helemaal onbetaalbaar. We hadden er goed over nagedacht en zetten alles in gang. Maar inmiddels, de oppas ziet de laatste dag van onze kleine meid naderen maar wij vanaf onze kant ook.
Ineens kan ik er nachten van wakker liggen. Wij hadden namelijk een hele fijne oppas. Een hele flexibele. Eentje die met ons meeleefde, die te pas en te onpas te regelen was, voor ons klaar stond als het nodig was en bovendien, eentje die gek was op onze kleine meid. En onze kleine meid ook op haar. Stralend en over enthousiast komt ze altijd bij de oppas vandaan. Als we haar wegbrengen loopt ze naar binnen alsof ze er dagelijks komt, ze wordt begroet en geknuffeld door de andere kindjes die ook altijd weer net zo blij zijn haar te zien. Even weg van thuis, een andere omgeving, andere kindjes, andere regels. Ze wordt meegenomen, speelt en leert. En dat valt straks dus weg.
Ineens maak ik me er druk over dat we het wekelijkse uitje van onze prinses afpakken. Ineens zal ze een stuk minder met andere kindjes spelen terwijl onze kleine meid dol is op andere kindjes. Doen we hier wel goed aan?
Gelukkig mag ze af en toe nog komen spelen, en zelfs mama mag dan een kopje koffie komen drinken. Maar het voelt toch anders. Nu ons contract ten einde loopt weet ik niet of ik nog wel gebruik durf te maken van haar, want zo voelt het een beetje. Gebruik maken van… Ik moet er nog even aan wennen denk ik, en misschien nog wat langer over piekeren…
Tidak ada komentar:
Posting Komentar