Moest ik vandaag eigenlijk werken, kreeg ik een dagje vrij van de baas omdat ik het allemaal niet meer vol houd. Nou, krijgen is een groot woord, ik moet het uiteindelijk van mijn eigen uren doen tot nu toe, hoe we het gaan oplossen is nog even de vraag maar in ieder geval zit ik een dagje thuis en niet op mijn werk. De kilometers lopen en het gesjouw met de kids deze drukke dagen beginnen zijn tol te eisen. Ik tel af, dat mag duidelijk zijn.
Zomaar een extra dagje thuis dus met de kleine meid. De dag begint goed, ze wil alleen maar getild, Bumba kijken en de andere optie is jengelen. Aan één stuk door. Hmm, ik moet wat anders verzinnen dus. Bel vriendin A om langs te komen maar bedenk me ineens dat ik het goede nummer niet heb. Vriendin B dan of ze zin heeft te komen spelen met haar kleine meid, mijn kleine meid is namelijk gek op andere kleine meisjes. Zij stond al klaar in haar badpak, of ik mee wilde.
Hmm, ja, nou, twijfel, twijfel… Eigenlijk geen puf, geen energie, geen zin en kan ik dat wel maken naar mijn baas?
Ineens bedenk ik me dat de dag met vrolijk kind tegenover de dag met een jengelend kind me beter in de oren klinkt. En is het niet zo dat je in het water gewichtloos bent…. Goed voor buik en rug dus ook. En… de kleine vermaakt zich wel met de andere kleine. Toch maar gaan dus.
Jengelend kind in de auto, half uurtje rijden en op de parkeerplaats slaat de stemming om. Enthousiast gillend, half rennend, hupsend komen we het zwembad binnen. Het gillen gaat nog een uurtje door, gepaard met flink veel gespetter, getrappel en drukdoenerij in het water.
.jpg)
Mama schiet niet op en ik wil die stomme bandjes niet om...
Na een tijdje heeft ze het gezien, eten we nog een tosti en beginnen we aan de (slapende) rit naar huis. Thuis direct naar haar mandje. De dag is ineens alweer half voorbij. En laat me deze spontane, vrolijke actie nou toch een stuk minder energie gekost hebben allemaal dan een dagje met jengelend kind!!! 
Tidak ada komentar:
Posting Komentar