Ik ben inmiddels zooo moe. Heb eindelijk een weekje vakantie en moet daarna nog maar twee dagen werken tot mijn verlof begint. Hoe heerlijk klinkt dat. Heel heerlijk, al weken tel ik af, ik ben er meer dan aan toe.
Rusten lukt me niet. Ik kan niet rusten ook al heb ik dat zo hard nodig. Tenminste niet rusten zoals het hoort. Ik heb soms het gevoel dat mijn lichaam slaapt maar dat mijn hoofd alles om mij heen nog gewoon waarneemt. Ik blijf onrustig in mijn hoofd, wil ik overdag een uurtje gaan liggen op de bank, moet het me echt niet meer lukken overeind te blijven. Daarin ben ik behoorlijk koppig, ik weet het. Ergens ben ik veel te bang dat ik van alles mis, dat de dag zomaar ineens voorbij is en dat alles wat ik nog wilde doen weer niet gebeurd.
Maar slapen gaat zo ie zo niet goed. Want als ik rustig ben, begin ik met malen en begint de kleine man te trappelen. Alsof hij zijn huisje verbouwt, zijn dagelijkse gymnastiek oefeningen nog moet doen, alsof hij wil laten weten dat hij er nog is. En dat gaat inmiddels steeds hardhandiger, ik vraag me elke keer weer af hoe stevig het trappen dalijk nog gaat worden. Wat zou ik graag een luikje op mijn buik hebben en af en toe naar binnen spieken wat daar allemaal uitgevreten wordt.
En slapen wordt steeds lastiger, dat weet ik nog van vorige keer. Buik wordt dikker, zwaarder, onhandiger, geen houding vinden, last van rug, last van zuur, last van alles eigenlijk maar bovenal dat gepieker . Over alles eigenlijk. Het schijnt erbij te horen, dat niet slapen tijdens de zwangerschap. Oefenen voor als je kindje er is wordt vaak gezegd.
Maar eerlijk, laat mij liever slapen tot mijn kindje er is, oefenen hoeft echt niet!
Tidak ada komentar:
Posting Komentar