Oh, oh, oh, ik krijg een beetje de kriebels. Het wordt in mijn hoofd toch allemaal een beetje spannend, het komt ineens allemaal te dichtbij. Ben ik er eigenlijk wel klaar voor? En wanneer ben je eigenlijk klaar voor de volgende stap in je leven? Eentje die weer alles overhoop gaat gooien wat we net een beetje op orde hadden. En maakt het überhaupt uit? De baby gaat niet wachten tot ik daar uit ben, dient zich waarschijnlijk plotseling op een ochtend, een middag of midden in de nacht aan. Maar we zijn nog niet helemaal klaar. Tas nog niet ingepakt, camera nog niet leeg, geen zijltje op het bed en zelfs kamertje nog niet helemaal af. Tis niet zo dat we de baby dalijk niet kwijt kunnen, daar zijn we niet zo moeilijk in, de baby kan wat dat betreft komen maar liever toch als alles piekfijn in orde is, en dat is het nog niet. Er ligt nog een lijstje. Een to-do lijstje. Maar elke keer als we er wat afstrepen, komt er weer wat anders bij.
En dan ben ik ineens de laatste dagen ook zenuwachtig over hoe het allemaal gaat lopen. Anders dan de vorige keer heeft lief nu geen vakantie en loopt er hier in huis een dreumes rond. Alle afspraken wel gemaakt hoor maar wat als ineens mijn vliezen breken. Zomaar midden op de dag, als mijn dreumes naar mij staat te kijken en mijn lief straalt van afwezigheid. Of erger nog, tijdens de boodschappen, met volle kar en jengelend kind. Wat als ineens de weeën komen opzetten, zal ik deze keer wel doorhebben dat het is begonnen, ik vraag het me af. En is het dan wel begonnen? Ik lees regelmatig dat de tweede wat oefenweeën zal brengen. Haal ik dalijk mijn lief uit zijn werk, is er werkelijk helemaal niks aan de hand. Maar ja, dan doe ik het dalijk niet, gaat de bevalling ineens in sneltrein vaart. Zitten we daar met zijn tweetjes, met dreumes en ik.
Om nog maar even niet te spreken over alle bevallingsherinneringen die weer boven komen. Ineens zie ik de laatste dagen de vorige als een film voorbij komen. Niet één keer maar continue. Ik kan hem alleen niet stopzetten, niet voor of achteruit spoelen en niet wissen. Het maakt me toch weer in beetje bang en dat wil ik niet.
En dan nog alle verhalen in mijn omgeving. Hoe dikker de buik wordt, hoe enger de verhalen. ‘Oh, ja, nee, we moeten dit misschien eigenlijk helemaal niet vertellen….’ En dan begint het verhaal toch. ‘Bij mij, bij mijn zus, bij mijn collega, uitgescheurd, ingeknipt, tang…’ Ja, dat willen we dus eigenlijk allemaal niet weten.
Goed, ik pak het lijstje er nog maar weer eens even bij en zet mijn hoofd even stop…. Het zal vast allemaal wel goed komen toch? Ik ben de eerste niet, die een tweede krijgt!
Tidak ada komentar:
Posting Komentar