Ik blijf me verbazen over die inmiddels helemaal niet meer zo heel piepkleine prinses van mij, bijna elke dag weer. Had ik dat dus nooit gedacht voordat we aan ons kroost begonnen, dat je om elk klein detail versteld zal staan. Alles lijkt vanzelf te gaan, ze groeit zomaar op en ontwikkeld zich. En ze ontwikkeld zich goed, snel ook vooral, te snel soms voor mij. We lijken er maar weinig voor te hoeven doen. Tenminste zo voelt dat af en toe. Oke, ze heeft hier en daar zo af en toe wat corrigerende sturing nodig, ze moet soms even met haar koppie de andere kant op worden gedraaid. Soms heeft ze even wat hulp nodig bij wat leuk is in plaats van wat niet leuk is, want geloof mij, ze heeft het inmiddels tot topsport gemaakt om voor mama niet leuke fratsen uit te halen. Boeven streken zeg maar. Maar ook daar kan ik me eindeloos over verbazen. Ze verzint dat gewoon. Dat andere kinderen dat doen is heel normaal maar mijn eigen kind. Door ons gemaakt, waar haalt ze dat vandaan? Ook dat ontwikkeld zich ja, die eindeloze fantasie. Behalve boeven streken begint ze ook te spelen. Echt spelen bedoel ik. Pop eten en drinken geven, laten slapen, boekjes voorlezen, ik hoor zowaar af en toe een mini verhaaltje voorbij komen tijdens het bouwen met de duplo. Ook verbaas ik me eindeloos over haar taal. Haar taal gaat snel. Ook te snel als je het mij vraagt. Ze begint met haar nog geen 19 maanden soms al in zinnen te spreken. Gebrekkige zinnen, dat wel, maar ik snap wat ze bedoelt. ‘Mama, eten, zit’, terwijl ze op de lege zitplaats aan tafel wijst. ‘Kom maar kijken’ is de nieuwst waarbij ze onze hand pakt en ons meeneemt naar dat gene wat ze wil laten zien. ‘Poes, buiten’…. ‘Lana slapen’…. Ze kent inmiddels de volledige plaatjes boeken van Nijntje uit haar hoofd en kan al een heleboel dieren uit haar dierenboek met bijbehorende geluiden opnoemen. Oke, papa is bioloog en stimuleert dat, de dieren zullen de eerste zijn die ze allemaal zal kennen.
Maar feit blijft dat ik me blijf verbazen. Ik kan er maar niet bij dat ik dit kind met hulp van mijn lief heb gemaakt en dat het zich zo ontwikkeld, groeit en bloeit. Ik bedoel, het begin dan, want op het moment doet haar lijfje het dus zelf. Oke, ik weet natuurlijk heus wel dat het niet zo vanzelf gaat als ik hierboven schets, dat een kind wat de ruimte en het voorbeeld niet krijgt het allemaal ook niet vanzelf doet maar ik vind het fascinerend om te zien. Iets wat uit mij komt waar ik gewoon niet de volledige zeggenschap over heb. Het gedrag bedoel ik. Ze is wel wat te sturen hier en daar, maar gaat toch vooral voor haar eigen gang. Het komt dus uit mij maar ik heb maar zo weinig invloed over wat er in dat koppie gebeurd…. Tja, snapt u wat ik bedoel???
En dan komt er dus gewoon nog één. Nog zo eentje straks waar ik me weer eindeloos over kan verbazen…
Toch gek!
Tidak ada komentar:
Posting Komentar