Ik ben niet zo goed in ruzie maken. Wel in de hele nacht wakker liggen om te piekeren. Zo ook vannacht. Ik was boos. Boos op lief waardoor ik de halve nacht niet heb kunnen slapen. Lief daarin tegen lag prins heerlijk te ronken. Daar lag ik dan, boos te wezen in mijn eentje zonder dat ook maar iemand dat doorhad. Hoe zielig is dat en het was lief zijn schuld. Eigenlijk mijn eigen schuld natuurlijk want ik had ook gewoon moeten gaan slapen maar ik geef mezelf niet graag de schuld. De hele nacht heb ik liggen bedenken wat ik zou gaan zeggen. Goed ik ben misschien niet wijs af en toe.
Maar nu dus ochtend. Lief had een uitje gepland. Hét uitje waar ik altijd vreselijk tegenop zie. We hadden al besloten dat ik niet mee zou gaan, lijkt me ook niet verstandig in deze toestand. Stilzwijgend zit ik aan de keukentafel, alleen mijn prinses schenk ik af en toe een lach en een aai over haar bol. Daar ben ik namelijk wel heel goed in, mijn mond dichthouden, niks zeggen en lekker saggerijnig doen.
Maar eigenlijk weet ik gewoon niet waar ik moet beginnen. Ik weet niet wat ik moet zeggen, ook al heb ik de hele nacht de tijd gehad er over na te denken. Dus zeg ik maar niks… Lief staat op het punt weg te gaan en er drupt inmiddels een traan uit mijn ooghoek. Zo, nu weet hij tenminste ook dat er wat aan de hand is want het was toch allemaal al zijn schuld. Ik zei het al, ik ben niet wijs.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar