Borstvoeding, mijn voeding...

Eén ding wist ik zeker voordat ik mama werd en dat was dat ik borstvoeding ging geven. Ik ging het niet proberen, het was niet een kwestie van we zien het wel maar ik zou het gewoon gaan doen. De natuur heeft het ten slotte toch zo bedoeld zou je denken.

Ik wist er wel iets vanaf, door mijn vak, maar echt verdiept had ik me er niet in. Alle moeders in Afrika kunnen het, mijn eigen moeder kon het, mensen in de omgeving, dus waarom ik dan niet. En wat bleek, mijn dochter was een natuur talent. Net uit mijn buik, op mijn buik richtte ze haar hoofdje op en ging op zoek. Dat de eerste dagen niet zo soepel liepen had ik me nooit kunnen bedenken  (beetje naïef misschien, door datzelfde werk), na de eerste keer drinken had ik blaren. Auw. Maar ik zette door en met hulp van de kraamzorg kwam ik de kraamweek door. De maanden daarna gingen ook niet helemaal zonder slag of stoot maar ik overtuigde mezelf ervan dat kinderen niet altijd alleen maar leuk waren en dat begon bij de geboorte. Ik durfde zelfs af en toe hardop uit te spreken dat ik vond dat mensen het voeden te snel opgaven en nog erger, dat ik er echt werkelijk niks van begreep als mensen er om welke reden dan ook helemaal niet aan begonnen (mijn werk maakt me hierin misschien wat fanatiek…).

Zo hielden we het met zijn allen ruim acht maanden vol. Met z’n allen ja, mijn lief steunde me volop, was er net zo van overtuigd dat dit het beste was voor ons kind en moest af en toe een mama tot tranen toe uit haar dal weg trekken als het allemaal niet ging zoals ik het graag zag. Want dat laatste was een feit, ik was te druk, was weer aan het werk, volop aan het sporten, voedde volledig zelf en moest daarnaast kolven, mijn sociale leven weer onderhouden en mijn relatie. Ja en vechten tegen een stoffig imago, zo gewoon is borstvoeding helemaal niet, zo blijkt… Kan dus niet! Een kind doe je er dus niet zomaar even bij… Wist ik heus wel, maar wist mijn omgeving dat ook?

Zo was ik er ook deze keer weer van overtuigd, borstvoeding, ik ga het gewoon doen. Maar deze keer verdiepte ik me wel, ik zou me niet laten ompraten, zou het doen zoals ik uit alle boekjes, internetfora, vriendinnen en mijn vorige ervaring geleerd had. En dat zou waarschijnlijk niet geheel aansluiten bij hoe de kraamzorg het had bedacht. Ook deze keer ging niet helemaal vlekkeloos, ik ging met dikke tranen van kloven naar stuwing naar borstontsteking naar stuwing, slingerde op mijn hormonen en werd het zo langzamerhand zat. De pijntjes en klachten bedoel ik want mijn mannetje groeiden als kool en was tevreden. En dat op mijn melk! Mijn zelfvertrouwen groeide weer…

Oké, ik kan inmiddels niet meer zeggen dat ik het niet begrijp dat moeders afhaken nadat ze het hebben geprobeerd. Maar ik ben de eerste twee weken door en het gaat inmiddels goed. Ik laat me voorlopig niet meer tegenhouden! Lang leven de natuur!!! Oh, en zo stoffig ben ik geloof ik ook niet echt J.